More documents

Recommendations

Info

จดหมายข่าว เดือนมิถุนายน ๒๕๕๒ วิทยุแบบ Marconi และ Telefunken ในปีต่อมาพระบาทสมเด็จ พระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว ได้พระราชทานคำว่า ‘วิทยุ’ ให้ใช้แทนคำว่า ‘ราดิโอ’ หรือ ‘เรดิโอ’ (radio) ๔ ปีต่อมา กรมไปรษณีย์โทรเลขได้ร่วม กับกระทรวงทหารเรือเปิดให้ประชาชนใช้วิทยุโทรเลขนั้นได้เป็นครั้งแรก ต่อมาในสมัยรัชกาลที่ ๗ เสด็จในกรมฯทรงดำรงตำแหน่งเสนาบดี กระทรวงพาณิชย์และคมนาคมตั้งแต่ พ.ศ. ๒๔๖๙ จึงทรงพัฒนาทั้ง การรถไฟและการสื่อสาร ทรงทดลองการรับส่งวิทยุกระจายเสียง ที่วัง บ้านดอกไม้ของพระองค์เองอยู่หลายปี ทั้งได้ทรงตั้งกองช่างวิทยุขึ้น ตั้ง แต่ พ.ศ. ๒๔๗๑ กระจายเสียงในนามสถานีวิทยุกระจายเสียง ‘๔ พี.เจ’ และ ‘๑๑ พี.เจ’ ในเวลาต่อมา อักษรย่อพระนามของเสด็จในกรมฯ (Purachatra Jayakorn) สถานีวิทยุกระจายเสียงได้ย้ายมาตั้งที่โฮเต็ลพญาไท หรือพระราชวัง พญาไทแต่เดิม (ซึ่งปัจจุบันอยู่ในบริเวณโรงพยาบาลพระมงกุฎเกล้า) ซึ่งยังอยู่กลางทุ่งพอสมควร พิธีเปิด “สถานีวิทยุกรุงเทพที่พญาไท” กระทำในวันฉัตรมงคล วันที่ ๒๕ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๔๗๓ มีการถ่ายทอดพระราชดำรัสของ พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัวจากพระที่นั่งอมรินทรวินิจฉัย ไปตามสายเข้าเครื่องส่งกระจายเสียงสู่ประชาชน ความว่า : “การวิทยุกระจายเสียงที่ได้เริ่มจัดขึ้นและทำการทดลองตลอดมา นั้น ก็ด้วยความมุ่งหมายว่าจะส่งเสริมการศึกษา การค้าขาย และการ บันเทิง แก่พ่อค้าประชาชน เพื่อควบคุมการนี้ เราได้แก้ไขพระราช บัญญัติดังที่ประกาศใช้เมื่อเดือนกันยายนแล้ว และบัดนี้ได้สั่งเครื่อง กระจายเสียงอย่างดีเข้ามาตั้งที่สถานีวิทยุโทรเลขพญาไทเสร็จแล้ว เรา จึงขอถือโอกาสสั่งให้เปิดใช้เป็นปฐมฤกษ์ ตั้งแต่บัดนี้ไป” ต่อมาอีก ๓ วัน ในวันที่ ๒๘ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๔๗๓ พระบาท สมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัวพระราชดำเนินทรงเหยียบสถานีวิทยุใน เวลา ๑๗.๐๐น. และในราชสำนักรัชกาลที่ ๗ มีการใช้คำว่า ‘วุ’ แทน คำว่า ‘วิทยุ’ เป็นการแสดงถึงความเอ็นดูเครื่องมือสื่อสารชนิดนี้ซึ่ง พระองค์ทรงสดับเป็นประจำ สำหรับพระราชบัญญัติวิทยุโทรเลข พ.ศ. ๒๔๕๗ แก้ไขเพิ่มเติมเมื่อ วันที่ ๓๐ กันยายน พ.ศ. ๒๔๗๓ มีสาระสำคัญตรงที่ เปิดโอกาสให้ ประชาชนทั่วไปมีเครื่องรับวิทยุ แต่ผู้ที่รับฟังได้ในขณะนั้นคงมีไม่มาก กว่า ๑๐,๐๐๐ คน เพราะกำลังส่งยังจำกัด (๒.๕ กิโลวัตต์ โดยเครื่อง Philips ของ เนเธอร์แลนด์) เรียกว่า ‘เครื่องแร่’ ต้องใช้หูฟัง ฟังได้เพียง ลำพังคนเดียว อย่างไรก็ดี การส่งกระจายเสียงเป็นปฐมฤกษ์ในสยาม ครั้งนั้น เกิดขึ้นเพียง ๑๐ ปี หลังจากที่มีการเริ่มกระจายเสียงทางวิทยุ ครั้งแรกในโลกที่ประเทศอังกฤษ จึงนับว่าสยามสมัยรัชกาลที่ ๗ ทันสมัยมากทีเดียว ในกิจการนี้ ปัจจุบันจึงถือว่าวันที่ ๒๕ กุมภาพันธ์ เป็นวันวิทยุกระจายเสียง สถานีวิทยุกรุงเทพที่พญาไทนี้ ใช้ชื่อย่อว่า HSP๑ (คลื่นยาว ๓๕๐ เมตร) และ HSP๒ (คลื่นสั้น ๓๑ เมตร) ตามลำดับ (ย่อมาจาก Hotel Siam at Phyathai กระมัง) ใช้ ‘ฆ้องสี่เสียง’ เป็นเสียงขานจาก กรุงเทพฯ (Bangkok calling) ตอนเปิดสถานี ซึ่งเสด็จในกรมฯ ทรง คิดค้นขึ้นโดยใช้เสียงไซโลโฟน (xylophone) หรือระนาดฝรั่ง ตาม เสียงระนาดเชิญรับประทานอาหารในเรือโดยสาร ทำนอง ‘ฆ้องสี่เสียง’ นี้ จึงเป็นที่รู้จักคุ้นหูกันสืบมาทางวิทยุกรมประชาสัมพันธ์ในสมัยหลัง ‘ฆ้อง สี่เสียง’ นี้ปัจจุบันเก็บรักษาไว้ ณ พิพิธภัณฑ์กระจายเสียง กรม ประชาสัมพันธ์ ต่อมาเมื่อวันที่ ๑๐ กุมภาพันธ์ พ.ศ.๒๔๗๔ เสนาบดีสภาเห็นชอบ ให้กระทรวงพาณิชย์และคมนาคมอนุญาตให้ห้างร้านประกาศโฆษณา ทางวิทยุได้ โดยให้ประกาศโดยไม่พรรณนาถึงคุณภาพ เป็นการ ประชาสัมพันธ์มากกว่าการโฆษณา และรัฐได้ค่าธรรมเนียมเป็นการ ตอบแทนมาชดเชยกับการที่กิจการวิทยุกระจายเสียงขาดทุนประมาณ เดือนละ ๔๐๐ บาท ครั้นวันที่ ๑ ธันวาคม พ.ศ.๒๔๗๗ (ซึ่งยังอยู่ในรัชกาลที่ ๗) กระทรวงกลาโหมโดยนายพันเอกหลวงพิบูลสงคราม รัฐมนตรีว่าการฯ ประกาศเลิกยิงปืนเที่ยง เพราะมีการส่งสัญญาณบอกเวลาโดยทางวิทยุ เป็นที่แพร่หลายแล้ว มาบัดนี้ ๗๙ ปี หลังจากที่มีสถานีวิทยุกระจายเสียงเป็นครั้งแรกใน สมัยรัชกาลที่ ๗ ไทยได้เลิกโทรเลขไปแล้ว แต่ยังมีวิทยุ ที่ประชาชน (และเอกชน) ดำเนินการเองในนาม ‘วิทยุชุมชน’ ทั้งที่มีและไม่มีโฆษณา ให้กทช.ได้คิดหาหนทางออกระเบียบอนุญาต กำกับ ควบคุม ต่อไป อีกทั้งมีโทรทัศน์และเครื่องมือสื่อสารโทรคมนาคมอีกมากมายหลาย ชนิด ซึ่งมีทั้งประโยชน์และโทษ คละกันไปอย่างซับซ้อนซ่อนเงื่อน จำเป็นที่รัฐและประชาสังคมจะต้องพิจารณาถึงความเหมาะสมในการใช้ ในการเป็นเจ้าของครอบครอง ดำเนินการให้สอดคล้องกับการเป็นสังคม ประชาธิปไตยสมัยใหม่ให้ดี เอกสารอ้างอิง กรมศิลปากร, พระราชประวัติและพระราชกรณียกิจในพระบาทสมเด็จพระปกมินทรมหาประชาธิปก พระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว, กรุงเทพฯมหานคร : รัฐสภา/รุ่งศิลปะ การพิมพ์ (๑๙๗๗) จำกัด, (พิมพ์ครั้งที่๒) ๒๕๒๔, หน้า ๓๑๕-๓๔๖. ศุภลักษณ์ หัตถพนม, “ฆ้องสี่เสียง” สยามรัฐสัปดาหวิจารณ์ ปีที่ ๕๖ ฉบับที่ ๒๒ วันที่ ๒๐-๒๖ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๒, หน้า ๓๘-๓๙. สรรพสิริ วิริยศิริ, “พระมหากษัตริย์ผู้พระราชทาน ‘หูทิพย์’” ใน เอกสารประกอบการประชุมทางวิชาการเรื ่องสังคมไทยในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู ่หัว จัดโดย สถาบันไทยศึกษาและฝ่ายวิจัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย วันที่ ๗-๙ กุมภาพันธ์ ๒๕๓๗. สรศัลย์ แพ่งสภา, ราตรีประดับดาวที่หัวหิน. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์สารคดี, ๒๕๓๙.
เดือนมิถุนายน ๒๕๕๒ จดหมายข่าว “ระบบอุปถัมภ์ในการเมืองไทย” “ระบบอุปถัมภ์” และ “ระบบเครือญาติ” เป็นคำที่สังคมไทย และคน ไทยได้ยิน ได้รับรู้และรับทราบมาโดยตลอด บางคนได้สัมผัสหรือมี ประสบการณ์ตรง บางคนเพียงแต่รับรู้จากบุคคลอื่น แต่อย่างไรก็ตาม พอ สรุปได้ว่ามีสิ่งเหล่านี้อยู่ในสังคมไทยมาจนถึงทุกวันนี้ จากงานเสวนา “บูรณาการงานวิจัย เรื่อง นักการเมืองถิ่น” ซึ่งจัดโดย สำนักวิจัยและพัฒนา สถาบันพระปกเกล้า เมื่อวันที่ ๑๑ มิถุนายน ๒๕๕๒ โดยที่มีวัตถุประสงค์เพื่อถอดบทเรียนการศึกษาเกี่ยวกับนักการเมืองถิ่น ในจังหวัดต่างๆ ทำให้ผู้เขียนได้เข้าถึงข้อมูลเกี่ยวกับระบบเครือญาติ และระบบอุปถัมภ์ ซึ่งผ่านการศึกษาวิเคราะห์ในระดับหนึ่งจากเครือข่าย นักวิชาการในแต่ละจังหวัด จากข้อมูลที่เครือข่ายนักวิชาการนำเสนอในงานดังกล่าว ทำให้ผู้เขียน มีข้อสรุปเบื้องต้นว่าในการเมืองไทยมีระบบอุปถัมภ์ที่ส่งผลกระทบต่อการ เลือกตั้งอย่างมาก ระบบเครือญาตินั้นก็เป็นส่วนหนึ่งของระบบอุปถัมภ์ ในขณะเดียวกันระบบอุปถัมภ์ก็เป็นส่วนหนึ่งของระบบเครือญาติ ทั้งสอง ระบบนี้สัมพันธ์ใกล้ชิดอย่างที่แยกออกจากกันได้ยาก ทั้งระบบอุปถัมภ์และระบบเครือญาติได้ฝังรากลึกและสืบทอดจากรุ่นสู่ รุ่นมาตลอดช่วงเวลา ๗๗ ปี และเมื่อวิเคราะห์เชื่อมโยงระบบอุปถัมภ์ใน สังคมการเมืองไทย ผู้เขียนขอนำเสนอข้อสรุปเป็น ๔ ประการ ดังนี้ ๑. ระบบอุปถัมภ์ทำให้ “ทายาททางการเมือง” ได้รับชัยชนะในการ เลือกตั้ง ซึ่งมีผลให้อำนาจทางการเมืองทั้งในระดับชาติและระดับพื้นที่ถูก ผูกขาดอยู่เพียงไม่กี่กลุ่มการเมืองหรือตระกูลเท่านั้น ๒. ทายาททางการเมืองมี ๒ ประเภท คือ ทายาทซึ่งเป็นบุคคลที่สืบ เชื้อสายเดียวกัน และทายาทซึ่งเป็นบุคคลอื่นนอกเหนือจากสืบเชื้อสาย เดียวกัน ซึ่งทายาททั้งสองประเภทดังกล่าวมีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดทั้ง ในส่วนตัวและในหน้าที่การงานในฐานะเป็น “ผู้แทน” ของประชาชน ๓. การพิจารณาตัดสินใจเลือก “ผู้แทน” ของประชาชนผู้มีสิทธิเลือก ตั้งยึดระบบอุปถัมภ์เป็นหลัก โดยที่ส่วนใหญ่ผู้มีสิทธิเลือกตั้งจะรับบทเป็น ผู้รับการอุปถัมภ์มากกว่า ส่วนผู้แทนเป็นได้ทั้งผู้อุปถัมภ์และบางครั้งเป็น ผู้รับการอุปถัมภ์ด้วย โดยที่ผู้มีสิทธิเลือกตั้งมีการตอบแทนผู้อุปถัมภ์โดย การลงคะแนนเสียงให้ อีกทั้งยังชักชวนแนะนำผู้ใกล้ชิดให้ลงคะแนนให้ ด้วย เนื่องจากผู้เลือกตั้งส่วนใหญ่ให้คุณค่ากับความซื่อสัตย์หรือบุญคุณ ของผู้อุปถัมภ์ ทั้งนี้ รูปแบบการอุปถัมภ์มีหลากหลาย ถูกพัฒนาและปรับรูปแบบ ให้มีประสิทธิผลในแต่ละยุคแต่ละสมัย อาจเป็นการอุปถัมภ์โดยตรงหรือ * นักวิชาการ สำนักวิจัยและพัฒนา สถาบันพระปกเกล้า ปัทมา สูบกำปัง* โดยอ้อม เป็นการให้ทรัพย์สินหรือประโยชน์อื่นใด หรือแม้แต่การจัดทำ นโยบายเพื่อประโยชน์ของผู้มีสิทธิเลือกตั้งก็ตาม ส่วนทรัพย์สินที่ใช้ใน เครือข่ายระบบอุปถัมภ์นั้นอาจเป็นของผู้อุปถัมภ์และกลุ่มผู้สนับสนุน ผู้อุปถัมภ์ หรือเป็นทรัพย์สินของแผ่นดินที่ถูกนำมาใช้ในระบบอุปถัมภ์ได้ หากผู้อุปถัมภ์ได้รับการเลือกตั้งเป็นผู้แทน และมีเสียงข้างมากได้ร่วมเป็น รัฐบาล ๔. การพิจารณาตัดสินใจเลือก “ผู้แทน” ของผู้มีสิทธิเลือกตั้ง ส่วน ใหญ่พิจารณาจากบทบาทอำนาจหน้าที่ที่ควรจะเป็นตามที่รัฐธรรมนูญและ กฎหมายกำหนดน้อยมาก กล่าวคือ แทนที่จะเลือกผู้สมัครรับเลือกตั้งที่มี คุณสมบัติและความรู้ความสามารถในการทำหน้าที่พิจารณาออกกฎหมาย เพื่อบังคับใช้ในสังคม หรือทำหน้าที่ควบคุมตรวจสอบการทำงานของ รัฐบาล รวมถึงเจ้าหน้าที่ผู้ใช้อำนาจรัฐอื่นด้วย กลับเลือกโดยพิจารณาจาก ผลประโยชน์ที่ได้รับเป็นการเฉพาะหน้าหรือชั่วครั้งชั่วคราว ภายใต้ความ สัมพันธ์ที่มีต่อกันมาอย่างยาวนาน ในขณะเดียวกันผู้แทนก็ไม่ได้ให้ความ สำคัญกับการทำหน้าที่ดังกล่าวมากนัก แต่เน้นหนักไปในการทำประโยชน์ หรือช่วยแก้ไขปัญหาความเดือดร้อนในพื้นที่เขตเลือกตั้งเป็นหลัก สาเหตุของปรากฎการณ์ตามข้อ ๓ และ ๔ นั้น อาจเกิดจากการที่ ผู้มีสิทธิเลือกตั้งและผู้แทนยังขาดความรู้ความเข้าใจอย่างถูกต้อง หรือขาด ความตระหนักและให้ความสำคัญกับเรื่องดังกล่าว อย่างไรก็ตาม ในช่วง สิบกว่าปีที่ผ่านมานี้ มีแนวโน้มว่าผู้มีสิทธิเลือกตั้งตัดสินใจเลือกโดย พิจารณาจากนโยบายของพรรคการเมือง แต่ยังคงจำกัดอยู่เฉพาะนโยบาย ที่มีลักษณะเป็นนโยบายประชานิยมมากกว่าลักษณะอื่นๆ จากบทสรุป ๔ ประการดังกล่าวข้างต้น จึงไม่น่าแปลกใจเลยว่าเพราะ เหตุใดในช่วงเวลา ๗๗ ปี ประเทศไทยจึงเกิดปฏิวัติรัฐประหารและกบฏ รวม ๒๕ ครั้ง มีรัฐธรรมนูญ ๑๘ ฉบับ ซึ่งอาจเพิ่มเป็น ๑๙ ฉบับในเร็ววัน นี้ และมีการเลือกตั้งทั่วไป ๒๒ ครั้ง ซึ่งตัวเลขในเชิงปริมาณนี้มีแนวโน้ม เพิ่มขึ้น แต่เชิงคุณภาพนั้น ยังมองไม่เห็นว่าจะมีการพัฒนาประชาธิปไตย ให้เต็มใบได้อย่างไร ๒๔ มิถุนายน ๒๕๕๒ ครบรอบ ๗๗ ปีของประชาธิปไตยไทย ผู้เขียน ขอไว้อาลัยแก่ประชาธิปไตยไทยภายใต้ระบบอุปถัมภ์ และคิดว่าคงไม่สาย เกินไปที่ “เรา” จะมาเริ่มทำความรู้จักและเรียนรู้ “ระบบอุปถัมภ์” ที่อยู่คู่ กับสังคมไทยอย่างยาวนาน และเราต้องช่วยกันรณรงค์ให้สังคมวงกว้าง ปฏิเสธและไม่ยอมรับให้เกิดการอุปถัมภ์ในแวดวงการเมืองอีกต่อไป ซึ่งวัน นี้นับเป็นฤกษ์ดีสำหรับการเริ่มต้น โดยอาจเริ่มจากจุดเล็กๆ จากตัวเรา ครอบครัวและชุมชนของเรา เพื่อขยายไปทั่วประเทศในเรื่องระดับชาติ ทำให้การเลือกตั้งเป็นการเลือกผู้แทนเพื่อให้ทำหน้าที่ในการออกกฎหมาย และควบคุมตรวจสอบการใช้อำนาจรัฐ มิใช่การเลือกผู้อุปถัมภ์และหรือ ทายาททางการเมืองของผู้ใด หากทำได้ถึงจุดนี้ประชาชนจะได้รับรางวัล คือเป็นผู้ที่มีอำนาจอย่างแท้จริง อันเป็นการสอดคล้องกับหลักการปกครอง ในระบอบประชาธิปไตย
Page 1 and 2: ปีที่ ๑๐ ฉบับ
Page 3 and 4: ∂“∫—πæ√-ª°‡°≈â
Page 5: เดือนมิถุนา
Page 9 and 10: เดือนมิถุนา
Page 11 and 12: เดือนมิถุนา

à¹à¸£à¸·à¹à¸­à¸à¹à¸à¸à¸à¸±à¸ - à¸ªà¸à¸²à¸à¸±à¸à¸à¸£à¸°à¸à¸à¹à¸à¸¥à¹à¸²

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?

à¹à¸£à¸·à¹à¸à¸à¹à¸à¸à¸à¸±à¸ - à¸ªà¸à¸²à¸à¸±à¸à¸à¸£à¸°à¸à¸à¹à¸à¸¥à¹à¸²