Questions et réponses écrites Schriftelijke vragen en antwoorden

12886 QRVA 51 077
09 - 05 - 2005
d’assurance auto aux titulaires d’abonnements de
transport en commun. Si l’idée en soi est logique puisque
par définition un utilisateur de transports en
commun est moins sur la route, on peut s’interroger
sur les dérives qui sont liées à ce type de procédure.
1. Comment en effet être certain que le souscripteur
d’une assurance auto est bien le titulaire de
l’abonnement SNCB? On sait que beaucoup de citoyens
ne manquent jamais d’imagination pour profiter
du système. Imaginons un mari se déplaçant au quotidien
en voiture, qui mettrait l’assurance au nom de son
épouse, utilisatrice de transports en commun, pour
bénéficier d’une prime qui pourrait, si j’en crois l’article
de presse, être rabotée de quelque 32%!
2. En outre, ce système exclut forcément des
usagers SNCB qui voyagent gratuitement et ne sont
donc pas titulaires d’un abonnement de transport en
commun, tels les personnes âgées.
houders van een abonnement op het openbaar vervoer
goedkoper te maken. Daar valt wat voor te zeggen:
wie het openbaar vervoer gebruikt, maakt sowieso
minder gebruik van de wagen. We vrezen echter voor
ontsporingen.
1. Hoe kan je er immers zeker van zijn dat de verzekeringnemer
wel degelijk de houder is van de treinkaart?
Het is algemeen geweten dat een achterpoortje
gauw gevonden is. Zo zou een echtgenoot die voor zijn
verplaatsingen de wagen gebruikt, de verzekering op
naam van zijn echtgenote — die gebruik maakt van
het openbaar vervoer — kunnen zetten. Zodoende zou
hij — als ik het persartikel mag geloven — recht
hebben op een premie die zo’n 32% lager ligt!
2. Anderzijds vallen de treingebruikers die gratis
reizen en dus niet over een treinkaart beschikken, uit
de boot. Ik denk met name aan de ouderen.
a) Ce principe n’est-il pas discriminatoire? a) Is dat geen discriminatie?
b) Est-ce bien légal de recourir à de telles armes publicitaires
pour devancer ses concurrents et élargir de
manière considérable sa clientèle?
Ministre des Affaires sociales
et de la Santé publique
b) Is het wel wettelijk dergelijke reclamewapens te
gebruiken om de concurrentie voor te zijn en heel
wat nieuwe klanten aan te trekken?
Minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid
Affaires sociales Sociale Zaken
DO 2004200503779 DO 2004200503779
Question n o 277 de M me Annemie Turtelboom du
24 mars 2005 (N.) au ministre des Affaires sociales
et de la Santé publique:
Vraag nr. 277 van mevrouw Annemie Turtelboom van
24 maart 2005 (N.) aan de minister van Sociale
Zaken en Volksgezondheid:
Budget d’assistance personnelle. — Arrêté royal. Persoonsgebonden assistentiebudget. — Koninklijk
besluit.
Le décret flamand du 17 juillet 2000 instaurant le
budget d’assistance personnelle prévoit un cadre
décrétal pour l’octroi de budgets d’assistance personnelle
aux personnes souffrant d’un handicap.Le
législateur décrétal avait clairement exprimé le souhait
que la personne souffrant d’un handicap puisse choisir
librement son assistant, qui pourrait également être un
parent ou un proche. Il y a quelque temps, l’ONSS a
indiqué que cette mesure ne serait plus admise à dater
du 1 er janvier 2005. L’ONSS a simplement justifié sa
décision — qui en contradiction avec la récente jurisprudence
de la Cour de cassation — en expliquant que
Het Vlaams decreet van 17 juli 2000 tot invoering
van het persoonsgebonden assistentiebudget voorziet
in een decretaal kader voor het toekennen van
persoonsgebonden assistentiebudgetten aan personen
met een handicap.Het was de uitdrukkelijke wens van
de decreetgever dat de persoon met een handicap vrij
zijn assistent zou kiezen en dat dit ook een bloed- en
aanverwant zou kunnen zijn. Enige tijd geleden liet de
RSZ weten dat zij vanaf 1 januari 2005 dit niet langer
zou aanvaarden. De RSZ argumenteerde haar beslissing
— in strijd met de recente rechtspraak van het
Hof van Cassatie — gewoonweg door te stellen dat er
CHAMBRE 3e SESSION DE LA 51e LÉGISLATURE 2004 2005 KAMER 3e ZITTING VAN DE 51e ZITTINGSPERIODE