(1973) n°3 - Royal Academy for Overseas Sciences

— 471 —
in sommige N.G.O.-kringen kan echter alleen de ontwikkelingshulp
afzwakken in plaats van ze te verbeteren.
Het kapitalistische systeem waarin wij leven veronderstelt voorzeker
dat geen privé-investeringen gedaan worden in de Derde
W ereld tenzij met het oog op profijt. Maar ook binnen dat regime
bestaan regels van het spel die dienen geëerbiedigd te
blijven wil men de broze hypothese niet dadelijk doen springen;
indien de beleggers in de Derde W ereld hun ruïnerende
eisen van overhaaste delgingen en overdreven profijt menen te
verantwoorden door de politieke onzekerheid en de bedreiging
voor de naasting, dan zouden zij misschien moeten overwegen of
hun misbruiken niet in de eerste plaats verantwoordelijk zijn voor
deze woelingen. Is het niet denkbaar dat binnen een wereld van
competitie en opbod een zodanige zelf-controle kan verwacht
worden van de beleggers, dan moet het hen maar van buitenuit
opgelegd worden door een internationaal systeem van verzekeringen
en toezicht, dat de corruptie van de leiders (8) en de uitbuiting
van het volk zou uitsluiten. Het spel van vraag en aanbod
wordt, zo op de goederenmarkt als op de kapitaalsmarkt, volledig
vervalst door de onevenredigheid van de machtsverhouding wanneer
het gaat om verhandelingen tussen de Derde W ereld en de
industriële landen.
Hier kunnen de O.N.G.’s andermaal de openbare opinie en de
moraal vertolken met te eisen dat eerlijk spel zou gespeeld worden.
Hoe edelmoedig zij ook mag bedoeld zijn, zal deze beschermende
houding van de openbare opinie van de ontwikkelde
landen gemakkelijk neo-paternalistisch bestempeld worden; men
zal opwerpen dat het de mensen uit de ontwikkelingslanden toekomt
te zeggen hoe zij zich willen ontwikkelen naar eigen kul-
turele standaarden en in een richting door henzelf vrij gekozen.
In heel de maat waarin dat kan, moet voorzeker de voorkeur gegeven
worden aan zelfhulp en eigen initiatief. Samenwerking
veronderstelt niettemin inspraak aan weerszijde en prestaties
waar, ieder naar zijn vermogen, zich voor de gemene zaak inspant;
in bepaalde gevallen heeft de onderontwikkeling de mens
zodanig vervreemd dat hij niet eens meer bij machte is om zijn
( 8 ) Zie de indrukwekkende bibliografie door J.C. Sc o t t bezorgd in „Culture
et Développement”, 1973, nr. 1, blz. 107-124.