(1973) n°3 - Royal Academy for Overseas Sciences

— 469 —
dienste hebben een toevallig verkregen informatie zodanig uit
te buiten dat de betrokken partners genoopt worden de koers van
hun beleid te verifiëren. N et gelijk op de renbaan moeten wij
echter niet verwachten dat de „starter” gaat meelopen. De con-
testatiebewegingen zelf hebben zelden iets bijgebracht in het ontwikkelingsproces.
Positieve taken zijn echter weggelegd voor deze
niet goevernementele instellingen die zich — alle contestatie te
wars — willen wijden aan de verbetering van hebben en zijn
onder de misdeelde medemensen. Enerzijds moeten zij hun inspanningen
toespitsen op realisaties die de openbare besturen
niet kunnen of niet willen vervullen; daarneven hebben zij een
onvervangbare opdracht in de opinievorming door vertrouwbare
informatie te verschaffen en — ieder naar eigen richting — tot
actie aan te sporen; uiteindelijk hebben zij als vertolkers van deze
opinie, een plicht om over het gebruik van openbare fondsen te
waken en om het beleid van de privé-investeerders te controleren,
hetzij door morele druk, hetzij met beroep te doen op de staatsmachten
om de schadelijke neerslag van hun ondernemingen te
voorkomen.
Men heeft er wel eens op gewezen dat N.G.O.’s wegens hun
schaarse middelen aangewezen zijn op microrealisaties, en het is
voorzeker waar dat men maar kan zaaien naar het zaad dat men
in de zak heeft; anderen menen dat hun bijdrage best als toemaat
gevoegd wordt bij nationale en internationale projecten waar
alle baten helpen; maar deze evidente beperking geeft eigenlijk
niet de specificiteit aan van de projecten die voor de N.G.O.’s zijn
weggelegd. Het is niet de omvang maar wel de natuur van de
projecten die hier in aanmerking komen. Men kan niet verwachten
dat een samenwerking tussen officiële instanties een
oog mag hebben voor de vorming van de mens naar zijn volle
vrijheid en menswaardigheid, wanneer in vele landen van de
Derde Wereld de verdrukking door interne structuren precies
een van de oorzaken is van onderontwikkeling. Het is dus neven
en eventueel tegen de officiële programma’s dat de O.N.G.’s in
hun eigen sfeer investeren in de vorming van mensen liever dan
in productiemiddelen; wanneer dit ontvoogding betekent van het
paternalistisch apparaat, of bevrijding van dictatoriale dwang,
waarop de plaatselijke overheid stoelt, kan men niet verwachten
dat bilaterale of multilaterale verdragen deze menselijke pro­