(1986) n°2 - Royal Academy for Overseas Sciences

- 142 —
voor de Islam te behouden. 1985 vangt aan met de afzetting van maarschalk-voorzitter
Nimeiri, die aan de «Musulmaanse Broeders» privileges verschafte na ze te hebben vervolgd.
Aan zijn opvolger, generaal Suwar-el-Dahab, liet hij een schuld na van negen miljard dollar
en de vijandigheid veroorzaakt door overdreven sympathieën ten overstaan van de Verenigde
Staten. Suwar roept de niet-gebondenheid uit en steekt tevergeefs de hand uit naar de rebellen
van het Zuiden. Er ontstond wat men toen de «hongersnood» noemde ; in werkelijkheid was
het echter het binnenvallen in het Oosten van een miljoen Ethiopische vluchtelingen en van
een half miljoen diverse geëvacueerden in Darfour in het Westen. Sinds november 1984 werd
de wereld geschokt door de hongersnood in Ethiopië, waar de hulp toestroomde, maar men
moet tot april 1985 wachten opdat Soedan de aandacht zou krijgen die het verdiende. De
hulpagentschappen vermenigvuldigden zich zonder hun aktie te coördineren en de eerste
regens waren rampzalig : banen en spoorwegen werden verwoest. 1985 zal tot ver over de
grenzen gekenmerkt blijven door de noodzaak aan de bewustwording inzake de «ontwikkeling»,
niettegenstaande zekere verwezenlijkingen belovenswaardig lijken.
S u m m a r y . — Sudan, one hundred years later, 1885-1985. — Khartoum was founded in 1820,
by Turco-Egyptians, but since that time, the Sudan called for some general and sustained
attention in 1885 and in 1985 only. 1885 was the year Khartoum fell to the “Mahdi”, Gordon
died, and the “Mahdi” himself, succeeded by the “Khalifa”. History has been unfair to this
man. He ran the country during more than thirteen years, in spite of uninterrupted attacks,
and gave it a metropolis, Omdurman, still the largest agglomeration of Sudan, and a decisive
factor in keeping for Islam the largest country in Africa. 1985 started with the dismissal of
field-marshall-president Nimeiri, who had granted his favours to the “Muslim Brothers”, after
persecuting them. He left to his successor, General Suwar-el-Dahab, a debt of nine billion
dollars and the hostility bred by his excessive sympathy towards the United States. Suwar
proclaimed his non-alignment and tendered vainly his hand to the Southern rebels. Then came
what was described as “famine”, actually the irruption of one million Ethiopian refugees in the
East and one-half million displaced persons of several kinds in Darfour, in the West. Since
November 1984, the whole world has been alerted to famine in Ethiopia, whereto generous
help was sent, but we have to wait until April 1985 before seeing the Sudan receiving the
attention it deserves. Aid agencies then became numerous but there was no co-ordinated
action from their part, and disaster took place when the first rains obstructed roads and railway
tracks. 1985 will be remembered, and not in the Sudan alone, as showing the necessity of
self-examination regarding “development”, though some achievements show promises of
punctual successes.
*
* *
26 janvier 1885 (8 Rabi’ al-Thani 1303 de l’Hègiré) : le jour le plus long de toute
l’Histoire du Soudan. Les Ansar envahissent Khartoum, décapitent Gordon Pacha,
un nouvel État est né, il vivra plus de treize ans mais nul ne le reconnaîtra jamais.
Le Mahdi lui-même ne séjournera pas longtemps dans cette capitale d’origine
impure. Il repassera donc le Nil Blanc, pour s’installer à Omdurman et y mourir dès
le 22 juin suivant.
Ce n’est donc pas au Mahdi, mais au successeur désigné par lui, le Khalifa, qu’il
convient d’attribuer tout le mal qu’on s’est plu à dire de l’État mahdiste, de même