bulletin des séances mededelingen der zittingen - Royal Academy ...

connaissances dans le domaine de l’allergie définissent les nombreux composants allergisants
de ces matériaux complexes, permettant ainsi l’identification et le titrage des principaux
allergénes spécifiques de l’air et, partant, la détermination des doses d’exposition induisant des
symptômes.
Sa m en v a t tin g. — Aerobiologie en allergie. — De aerobiologie ontwikkelde zich tot een
belangrijke entiteit op het gebied van de ademhalingsgeneeskunde bij mensen en dieren,
aanvankelijk door de aandacht die zij besteedde aan de infectiekiemen die de lucht verspreidt.
Nu wordt er echter de aandacht gevestigd op de rol van de luchtschimmels, oorzaak van
talrijke tot nu toe weinig gekende gezondheidsproblemen. De oorsprong, de aard en de
gevolgen van het inademen van allergieverwekkende luchtdeeltjes op gevoelige patiënten
worden onderzocht in verband met twee typen van allergieën, nml. de «plotselinge allergie»
(Type I) en de «vertraagde allergie» (Type III). Uit het onderzoek van de concentraties in de
lucht van allergieverwekkende deeltjes blijkt dat de allergie van Type I veroorzaakt wordt door
een betrekkelijk weinig belangrijke absorptie ter hoogte van de bovenste luchtwegen (één
enkele pollenkorrel volstaat), terwijl het type III (EAA) het gevolg is van een opeenstapeling
van grote hoeveelheden heel kleine deeltjes, heel diep in de longweefsels. Talrijke deeltjes van
biologische oorsprong, door de lucht verplaatst, zijn allergieverwekkend : gaande van de
plantaardige sporen (pollen), zwammen, bacteriën, actinomyceten, tot de plantaardige en
dierlijke weefselfragmenten en tot de condensatiekem van de druppeltjes van de bacteriolo­
gische metabolieten, verspreid door de luchtbevochtigers met besproeiing. Een nieuwe
uitbreiding van de kennis op het gebied van de allergie bepaalt de talrijke allergieverwekkende
componenten van die complexe materialen die aldus de identificatie en het gehalte van de
belangrijkste allergieverwekkers eigen aan de lucht mogelijk maken en, bijgevolg ook, de
bepaling van causale blootstellingsgraden.
*
* *
You do me a very great honour in inviting me to give this first contribution of this
inaugural «Conférence Raymond Vanbreuseghem sur les Champignons pathogènes
tropicaux», which I much appreciate — firstly, because it enables me to greet, once
again, my great friend, Raymond Vanbreuseghem and his charming wife and
secondly, because it enables me to pay tribute to one who has done so much to
further the cause of medical and veterinary mycology throughout the world.
Professor Vanbreuseghem has brought to the subject the tradition of Sabouraud
and Langeron - those masters of mycology to whom we owe so much, but what he
has done is to add a tremendous breadth of new knowledge and understanding, a
precision of investigation and a personal charisma which has benefited us all but very
much those who have worked and are working in the tropics.
The major interest in tropical disease that brought me into close contact with
Professor Vanbreuseghem was in «Dermatophilosis» - a word I invented ( A u s t w ic k
1958) but was reluctant to use until our American colleagues expanded the
vocabulary so authoritatively. This skin disease of cattle and other livestock is caused
by the actinomycete Dermatophilus congolensis discovered and described over
seventy years ago by four fellow countryman V a n S a c e g h e m (1915) and now, as