bulletin des seances mededelingen der zittingen - Royal Academy ...

— 162 —
van Dios itlazu nantzine, die de naam aannam van Hernando Franco.
Bijzonder opmerkelijk is dat deze man, maar ook de andere Indiaanse
anoniemen, als bekeerling fanatiek componeerden in westers (dus christelijk)
idioom en alle elementen die maar enigszins zouden kunnen wijzen naar
heidendom als slecht en waardeloos weren.
Ook de Augustijnen kenden soortgelijke inheemse musici en componisten,
zo o.m. op de Filippijnen. Daar kwam de orde in 1601 aan land en vormde
er korte tijd later een koor onder leiding van een Filippino, Fray Marcelo
de San Agustin. Er bleef jammer genoeg geen werk bewaard van deze
componist, een Tagalogo Indiaan, die priester gewijd werd in 1652.
Vóór de komst van de Augustijnen waren de Jezuïeten al gevestigd op de
Filippijnen. Beide ordes zouden de inheemse muziek volledig verspaansen.
Ook hier werden villancicos en herdersliederen of pastores gezongen alsook
passieverhalen of de pasyon. De melodieën waarop werd gezongen waren
gewoonlijk geëuropeaniseerde versies van traditionele volksliederen. De eerste
Filippino die een pasyon schreef (in Spaanse stijl !) was Padre Gaspar Aquino
de Belén, in 1703 : Mahal na Passion ni Jesu Cris tong Panginoon nat in na
Tola. Opvallend is dat de paters en broeders eventueel inheems georiënteerde
en /o f geïnspireerde muziek gebruikten voor de noden van de liturgie (b.v.
de genoemde pasyon) maar dat nooit deden voor muziek gebruikt ter
ontspanning. Daar werd altijd, zonder uitzondering, Europese of in die stijl
gecomponeerde muziek benut. Ze zullen dan ook nooit enige ernstige studie
maken van de verschillende niet-westerse muziekstijlen.
Toch kende men in Europa — en dat vanaf circa 1740 — al heel wat
over de muziektheorie van de niet-westerse muziek dankzij plaatselijk onderzoek
door al dan niet geestelijken. De premier valet de chambre Jean-Benjamin
de La Borde geeft in zijn Essai sur la Musique Ancienne et Moderne uit
1780 al een heel degelijke beschrijving van de muziek van de Arabieren en
de Chinezen. Voor de muziek der Chinezen beroept hij zich op de geschriften
van de Jezuïet Joseph Amiot. Amiot lijkt inderdaad een uitzondering te zijn :
als missionaris interesseert hij zich wél voor de inheemse, zij het vooral voor
de klassieke hofmuziek. In 1779 zendt deze missionaris, die al sedert 1751
in Beidjing verblijft, vier muziekschriften naar de hoofdbibliothecaris van de
Bibliothèque du Roi in Parijs (nu bewaard in de Bibliothèque Nationale).
In deze schriften staan een aantal Chinese melodieën genoteerd (in westers
toonschrift). Er zijn schriften over de wereldlijke Chinese hofmuziek zoals
ze gespeeld werd aan het hof der Mandchu (Divertissements chinois ou
Concerts de Musique chinoise) maar ook over geestelijke muziek gebaseerd
op het katholiek breviarium en in het Chinees vertaald door de paters Buglio,
Cattaneo, Verbiest en nog anderen. Deze muziek werd gezongen tussen de
in het Latijn uitgevoerde delen van het meerstemmig uitgevoerd ordinarium
missae (Kyrie, Gloria, Credo, Sanctus, Agnus) op muziek van Europeanen.
Dit is niet de eerste mis waarbij Chinese teksten werden gezongen. Deze is