Presidenten van de kerk - The Church of Jesus Christ of Latter-day ...

Foto: Don O. Thorpe
Presidenten van de kerk
HIJ STUDEERDE, LIET ZICH DOPEN
EN KREEG EEN GETUIGENIS VAN DE
WAARHEID VAN DE HERSTELLING
Lorenzo Snow
bestudeerde en vergeleek
ijverig de leringen van
het mormonisme met het
oude christendom. Hij
heeft het volgende in zijn
dagboek geschreven:
‘Voordat ik de verordening
van de doop aanvaardde
onderzocht ik de
beginselen van de heiligen
der laatste dagen. Volgens
mijn vergelijkingen zijn
die hetzelfde als die in
het Nieuwe Testament
Christus en zijn apostelen
leerden. Ik was ervan
overtuigd dat gehoorzaamheid aan die beginselen wonderbaarlijke
machten, manifestaties en openbaringen tot
gevolg zou hebben. Vol vertrouwen liet ik me dopen
en ik ontving de verordening van handoplegging door
iemand die beweerde het juiste gezag daartoe te bezitten.
En omdat ik gehoorzaam aan deze verordeningen
was, verwachtte ik voortdurend dat de belofte van de
Heilige Geest in vervulling zou gaan.
‘Ik kreeg die manifestatie niet meteen na mijn
doop, zoals ik verwacht had. Maar hoewel het enige
tijd duurde, was het besef toen ik die eenmaal ontving,
veel volmaakter, tastbaarder en wonderbaarlijker dan ik
had gehoopt en verwacht.
‘Zo’n twee of drie
weken na mijn doop,
toen ik op een dag zat te
studeren, begon ik na te
denken over het feit dat
ik nog geen kennis van de
waarheid van het werk
had ontvangen — dat ik
nog niet de vervulling
had ontvangen van de
belofte “indien iemand
diens wil doen wil, zal hij
van deze leer weten”, en
De Chagrin River, waarin Lorenzo Snow
werd gedoopt
Een van de eerste foto’s van
Lorenzo Snow
ik begon me erg onrustig
te voelen. Ik legde mijn
boeken neer, ging het
huis uit, en liep door de velden onder de benauwende
invloed van een zwaarmoedige, wanhopige geest, terwijl
ik door een onbeschrijfelijke wolk van duisternis omgeven
leek te worden. Ik was eraan gewend om aan het
82
eind van de dag in een bos bij mijn huis in gebed te
gaan, maar nu had ik er geen behoefte aan. De geest van
het gebed had me verlaten en het leek wel of de hemelen
boven me van koper waren. Toen ik uiteindelijk
besefte dat het tijd voor mijn persoonlijke gebed was,
besloot ik die routine niet te doorbreken, en als een
formaliteit knielde ik zoals gewoonlijk op de gebruikelijke
plaats neer — maar zonder de gevoelens die ik
normaal gesproken had.
‘Ik had mijn lippen nauwelijks geopend om te
bidden toen ik boven mijn hoofd een ritselend geluid
van zijden gewaden hoorde. Onmiddellijk daalde de
Geest van God op mij neer, en mijn hele wezen werd
volledig omhuld en vervuld, van top tot teen. Wat voelde
ik me blij en gelukkig! Geen taal kan de bijna ogenblikkelijke
overgang beschrijven van een dichte bewolking
van mentale en geestelijke duisternis, naar een schittering
van licht en kennis, die mij op dat moment werd
verleend. Toen ontving ik de volmaakte kennis dat God
leeft, dat Jezus Christus de Zoon van God is, en dat het
heilig priesterschap en de volheid van het evangelie zijn
hersteld. Het was een volledige doop — een tastbare
onderdompeling in dat hemelse element en beginsel,
namelijk de Heilige Geest, die zelfs wezenlijker en
fysieker op ieder onderdeel van mijn gestel inwerkte
dan de onderdompeling in water. Voor zover mijn
gezond verstand en geheugen intact blijven, is in mij
voor eeuwig iedere vorm van twijfel verdwenen over
het historische feit dat het “Kindeke van Betlehem”
waarlijk de Zoon van God is; en dat Hij zich nu aan de
mensen openbaart en kennis verschaft, op dezelfde
manier als in de tijd van de apostelen. Ik was volledig
tevredengesteld, want aan mijn verwachtingen was
meer dan voldaan; ik mag gerust zeggen: in eeuwige
mate voldaan.
‘Ik weet niet meer hoe lang ik in die staat van
hemelse vreugde en goddelijke verlichting verkeerde,
maar het duurde verscheidene minuten voordat het
celestiale element dat me vervulde en omgaf geleidelijk
aan begon te verdwijnen. Toen ik opstond en mijn hart
vervuld was met dankbaarheid ten opzichte van God,
meer dan ik onder woorden kon brengen, voelde ik — ja,
wist ik dat Hij mij had verleend wat alleen een almachtig
wezen kan verlenen — iets wat waardevoller is dan alle
rijkdom en eer die de wereld kan schenken. Toen ik die
avond naar bed ging, werden dezelfde prachtige manifestaties
herhaald. En dat gebeurde verscheidene nachten
achter elkaar. De heerlijke herinnering aan die prachtige
ervaringen, vanaf dat moment tot op heden, ligt nog
vers in mijn geheugen en verleent me een inspirerende
invloed die mijn hele bestaan doordringt, en ik reken
erop dat dat tot het eind van mijn aardse leven zo zal
blijven.’ (Geciteerd in Smith, Biography and Family
Record, pp. 7–9.)