Presidenten van de kerk - The Church of Jesus Christ of Latter-day ...

‘Toen ik dertien was, liep ik midden in de winter,
tijdens een verblindende sneeuwstorm, door de weilanden
bij Farmington. Ik kreeg het zo koud dat ik niet
meer verder kon. Ik kroop in de holte van een grote
appelboom. Een man die me uit de verte had gezien,
begreep hoe gevaarlijk dat was en haastte zich naar me
toe. Toen hij bij me kwam, was ik al in slaap gevallen.
Ik was bijna bewusteloos. Het kostte hem veel moeite
om me wakker te schudden zodat ik mij mijn situatie
bewust werd. Hij bracht me naar huis waar mijn leven
weer door een liefdevolle Voorzienigheid werd gered.
‘Toen ik veertien was, spleet ik mijn linkerwreef
open met een bijl die bijna door mijn voet ging. Ik leed
enorm veel pijn en het genezingsproces duurde negen
maanden.
‘Toen ik vijftien was, werd ik door een dolle hond
in mijn hand gebeten. Hij had niet door mijn huid heen
gebeten, en door de genade en macht van God werd ik
opnieuw van een afgrijselijke dood gered.
‘Toen ik zeventien was, kreeg ik een ongeluk
waardoor ik veel pijn leed en bijna mijn leven verloor.
Ik reed op een onrustig paard dat, terwijl we een bijzonder
steile, rotsachtige heuvel afreden, plotseling van
de weg sprong en in volle vaart van het steilste gedeelte
van de heuvel met grote rotsen afrende. Hij begon ook
te springen en gooide me bijna over zijn hoofd heen
op de rotsen, maar ik bleef op zijn hoofd hangen en
hield me aan zijn oren vast. Ik verwachtte ieder moment
op de rotsen geworpen te worden. Terwijl ik wijdbeens
op de nek van het paard zat, zonder hoofdstel of ander
middel om hem te leiden, behalve zijn oren, galoppeerde
hij woedend tussen de rotsen door de heuvel af,
totdat hij een hoge rots raakte en omviel. Ik vloog over
zijn hoofd en kwam bijna vijf meter voor het paard op
mijn voeten terecht. Op mijn voeten neerkomen was
waarschijnlijk de enige manier om mijn leven te redden.
Want als ik de grond met een ander deel van mijn
lichaam had geraakt, was ik waarschijnlijk op slag dood
geweest. Een van mijn benen was op twee plaatsen
gebroken, en mijn beide enkels waren vreselijk ontwricht.
Het paard rolde bijna over me heen in zijn
pogingen om op te staan. Mijn oom zag me en schoot
te hulp. Ik werd in een leunstoel naar zijn huis gedragen.
Ik lag van twee uur ’s middags tot tien uur ’s avonds in
hevige pijn op medische hulp te wachten. En toen kwam
mijn vader met dokter Swift uit Farmington aan. De
dokter zette mijn botten, immobiliseerde mijn benen,
en reed me die nacht in zijn rijtuig naar mijn vaders huis.
Er werd goed voor me gezorgd, en hoewel ik erg veel
pijn had, liep ik na acht weken alweer op krukken rond,
en snel daarna was ik weer helemaal gezond.’ (Geciteerd
in Matthias F. Cowley, Wilford Woodruff, Fourth President
of The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints:
Wilford Woodruff Hoofdstuk 4
History of His Life and Labors as Recorded in His
Daily Journals [1964], pp. 5–9.)
Hij vertelde nog over verscheidene andere ongelukken
en bijna-ongelukken, en sloot dit deel van zijn
dagboek af met de volgende woorden: ‘Een samenvatting
hiervan kan als volgt in het kort worden weergegeven:
Ik heb beide benen gebroken, een daarvan op twee
plaatsen; beide armen, beide enkels, mijn borstbeen en
drie ribben. Ik ben verbrand, bevroren en verdronken.
Ik heb in twee waterwielen gezeten die ronddraaiden.
Ik ben meerdere malen door het oog van de naald
gekropen. De herhaaldelijke bevrijding uit al die
opmerkelijke gevaren schrijf ik toe aan de genade van
mijn hemelse Vader. Als ik erover nadenk, krijg ik altijd
een gevoel om de dankbaarheid van mijn hart vreugdevol
aan de Heer te laten blijken. Ik bid dat ik de rest
van mijn leven in zijn dienst mag doorbrengen, voor
de opbouw van zijn koninkrijk.’ (Geciteerd in Cowley,
Wilford Woodruff, pp. 11–12.)
HIJ ZOCHT NAAR DE WAARHEID
Wilford Woodruff had in zijn jeugd al een groot
verlangen naar rechtvaardigheid. Hij studeerde enthousiast
de Bijbel en wilde graag de wil van de Heer kennen
en naleven. Hij heeft daarover het volgende geschreven:
‘In mijn enthousiasme om het goede te doen, organiseerde
ik in ons dorp gebedsbijeenkomsten waar we
om licht en kennis baden. Ik wilde graag de verordeningen
van het evangelie ontvangen, want in de Bijbel
las ik dat de doop door onderdompeling een heilige
verordening was. Omdat ik onbekend was met het heilig
priesterschap en de ware bevoegdheid om de verordeningen
van het eeuwige leven te verrichten, vroeg ik
in mijn enthousiasme aan de predikant van de baptisten
of hij me wilde dopen. Eerst weigerde hij omdat ik zei
dat ik geen lid van zijn kerk wilde worden, omdat die
niet overeenkwam met de apostolische kerk die de
Heiland had gevestigd. Maar uiteindelijk, na verscheidene
gesprekken, doopte hij mij op 5 mei 1831. Hij
doopte ook mijn broer Asahel. Dat was de eerste en
enige verordening waarnaar ik gestreefd had totdat ik
lid van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der
Laatste Dagen werd.’ (Geciteerd in Cowley, Wilford
Woodruff, pp. 28–29.)
‘Toen hij een keer oprecht had gebeden om het
volk van de Heer te vinden, als dat op aarde was, zei
[Wilford Woodruff]: “De Geest des Heren zei tegen mij:
‘Raadpleeg mijn woord en ik zal mijn wil bekendmaken
en uw gebed beantwoorden.’ Ik sloeg de Bijbel willekeurig
open en vroeg de Heer of Hij mij het deel van
zijn woord wilde laten zien dat mijn gebed zou beantwoorden.
Ik sloeg hoofdstuk 56 van Jesaja op. Ik wist
dat het een antwoord op mijn gebed was. Ik voelde dat
63