Presidenten van de kerk - The Church of Jesus Christ of Latter-day ...

Presidenten van de kerk
en pas ze zoveel mogelijk toe. Doe alles wat goed is; doe
niets wat kwaad is; en als je iemand in nood ziet, help
die persoon dan; zorg ervoor dat je nooit kwade gevoelens
in je hart hebt, want als je dat doet, kun je door het
kwaad overweldigd worden.”’ (Geciteerd in Preston
Nibley, Brigham Young: The Man and His Work [1936],
p. 2.)
‘Voordat ik het evangelie aanvaardde, begreep ik
vrij goed wat de verschillende sekten verkondigden, maar
ik werd een heiden genoemd omdat ik hun geloofsleer
niet aanvaardde. (...) Er waren sommige dingen die zij
predikten die ik wel geloofde; andere dingen kon ik niet
geloven. (...) Voor zover hun leringen in overeenstemming
met de Bijbel waren, kon ik ze geloven, verder
niet.’ (Brigham Young, in Journal of Discourses, deel
18, p. 247.)
‘Ik kan me herinneren dat ik als kind Lorenzo Dow
hoorde prediken. Hij werd door de godsdienstige mensen
als een bijzonder groot man beschouwd. Omdat
ik nog jong was en weinig ervaring had, had ik al vaak
gedacht dat ik graag naar iemand wilde luisteren die,
als hij de Bijbel opensloeg, iets kon vertellen over de
Zoon van God, de wil van God, wat de profeten vanouds
deden en ontvingen, zagen en hoorden, en over God
en de hemel wisten. Dus ging ik naar Lorenzo Dow
luisteren. Soms ging hij staan, soms ging hij zitten; hij
bevond zich steeds in verschillende posities, en sprak
twee of drie uur lang. En toen hij klaar was, vroeg ik me
af: “Wat heb je nou van Lorenzo Dow geleerd?” En mijn
antwoord luidde: “Niets, niets dan een zedenpreek.”
Hij kon tegen de mensen zeggen dat ze niet op zondag
mochten werken, dat ze niet mochten liegen, vloeken,
stelen, overspel plegen enzovoorts. Maar wat betreft de
zaken van God was hij zo duister als de middernacht.
(...) Ik was net zo lief om middernacht naar het moeras
gegaan om te leren schilderen en de kleuren te
omschrijven terwijl er geen maan of sterren zijn en het
aardedonker is, dan dat ik naar de godsdienstige wereld
ga om over God, de hemel, de hel of het geloof van een
christen te leren. Maar zij kunnen ons in onze plicht
als rationele, morele wezens onderrichten, en dat is
goed, tot op zekere hoogte, zelfs uitstekend.’ (Brigham
Young, in Journal of Discourses, deel 14, pp. 197–198.)
HIJ ONDERZOCHT KRITISCH DE
BEWERINGEN VAN HET ‘MORMONISME’
Terwijl hij in het begin van 1830 op zending was,
verkocht Samuel Smith een exemplaar van het Boek
van Mormon aan Phineas Young, de broer van Brigham
Young. Phineas gaf het later door aan zijn vader en zijn
26
zus Fanny. Uiteindelijk kreeg Brigham het boek in handen.
Hij bestudeerde het kritisch, dat was zijn aard.
Brigham, een eerlijke en praktische man, zou zich
nergens door laten opjagen. Hij bestudeerde het boek
twee jaar lang en aanvaardde het toen met heel zijn hart.
Brigham en zijn vrouw Miriam werden lid van de kerk.
Hij wilde meer leren en probeerde zoveel mogelijk
informatie over de heiligen en de profeet Joseph Smith
in te winnen.
Brigham Young was
een eerlijk mens, op zoek
naar de waarheid. Zijn
maatstaven om de kerk
te beoordelen waren
oprecht en deugdelijk.
Hij zei: ‘Ik keek of er bij
de leden voldoende
sprake van gezond verstand
was. En toen dat
Cayuga Brook. Op 14 april 1832 liet
Brigham Young zich in deze molenvliet
bij Mendon (New York) door Eleazer
Miller dopen.
het geval bleek te zijn,
wilde ik dat ze er aan de
hand van de Schriften
blijk van konden geven.’
(Journal of Discourses, deel 8, p. 38.) Hij zei dat toen
hij het Boek van Mormon in handen kreeg, hij de volgende
gevoelens had: ‘“Wacht maar even; wat is de leer
van het boek en van de openbaringen die de Heer
heeft gegeven? Laat ik ze met mijn hart benaderen.” En
toen ik dat gedaan, vond ik dat het mijn recht was om
zelf achter de waarheid te komen, net als ieder ander
mens op aarde.
‘Ik heb de zaak twee jaar lang nauwgezet onderzocht
voordat ik het besluit nam om het boek te aanvaarden.
Ik wist dat het waar was, net zo goed als ik
wist dat ik kon zien met mijn ogen, voelen met mijn
vingers, of door middel van mijn andere zintuigen dingen
kon waarnemen. Als dat niet zo was geweest, had
ik het tot op de dag van vandaag niet aangenomen; dan
had alles gestalte noch luister gehad. Ik wilde voldoende
tijd hebben om het allemaal voor mezelf te onderzoeken.’
(Journal of Discourses, deel 3, p. 91.)
Dat was geen uitstel, maar de behoedzaamheid van
een man die zijn leven aan de waarheid zou toewijden
zodra hij die gevonden had. Hij zei: ‘Ik had me niet
eerlijker en oprechter op de eeuwigheid kunnen voorbereiden
als dat ik me op mijn lidmaatschap in de kerk
heb voorbereid. En pas toen ik alles in mijn geest had
laten rijpen, aanvaardde ik het, en niet eerder.’
(Journal of Discourses, deel 8, p. 38.)