Presidenten van de kerk - The Church of Jesus Christ of Latter-day ...

De woorden benamen hem de adem en hij kon niet de
juiste woorden vinden om te reageren. Hoe kon het dat
hij daarvoor geroepen werd? Hij wist natuurlijk dat er
een vacature in het quorum was. Maar hij had nooit
gedacht dat hij geroepen zou worden om die vacature
te vervullen.
Ouderling en zuster Hinckley met hun kinderen, oktober 1961
‘President McKay zei verder: “Je grootvader was
deze roeping waardig, evenals je vader. En jij bent dat
ook.” Door deze woorden raakte ouderling Hinckley
ontroerd, want er was geen groter compliment dat de
profeet hem had kunnen geven. “Mijn ogen vulden zich
met tranen toen president McKay me met die doordringende
ogen aankeek en over mijn voorouders sprak”,
herinnerde hij zich. “Mijn vader was een beter mens
dan ik ooit ben geweest, maar hij had niet de kansen
die ik heb gekregen. De Heer heeft mij met enorme
mogelijkheden gezegend.” (...)
‘In een brief die hij op zijn schrijfmachine uittypte,
schreef hij aan zijn zoon Dick, die in Duisburg (Duitsland)
op zending was: “Ik wil je graag laten weten dat ik ben
geroepen als lid van het Quorum der Twaalf Apostelen.
Ik weet niet waarom ik tot die positie ben geroepen. Ik
heb niets bijzonders gedaan. Ik heb gewoon mijn best
gedaan om mijn taken zo goed mogelijk uit te voeren,
zonder me druk te maken wie met de eer zou gaan
strijken.” Dick zei later: “Ik kon uit de brief afleiden dat
Pa overweldigd was. Ik was zelf ook enigszins verbaasd.
Het was nooit in mij opgekomen dat hij als lid van de
Twaalf zou worden geroepen.”’ (Dew, Go Forward with
Faith, pp. 234, 236.)
WE MOGEN NOOIT DE VERZOENING
VAN JEZUS CHRISTUS VERGETEN
Ouderling Gordon B. Hinckley heeft gezegd:
‘Geen enkel lid van deze kerk mag ooit de hoge
prijs vergeten die onze Verlosser met zijn lijden betaald
KOPIËREN NIET TOEGESTAAN
Gordon B. Hinckley Hoofdstuk 15
heeft om alle mensen te laten leven — de kwelling van
Getsemane, de bittere bespotting bij zijn verhoor, de
gemene doornenkroon die zijn huid openreet, de
menigte die bij Pilatus om zijn bloed riep, de eenzame
last van zijn loodzware gang naar Golgota, de gruwelijke
pijn toen grote spijkers zijn handen en voeten
doorboorden, de ondraaglijke foltering van zijn lichaam
toen de Zoon van God die tragische dag aan het kruis
hing en uitriep: “Vader, vergeef het hun, want zij weten
niet wat zij doen” (Lucas 23:34).
‘Dat kruis was het
afschuwelijke marteltuig
waarop de Mens van
Vrede gedood moest
worden, de kwade beloning
voor zijn wonderbaarlijke
werken waarmee
hij de zieken genas, de
blinden deed zien en de
doden tot leven bracht.
Aan dat kruis op de top
van eenzaam Golgota hing
en stierf Hij.
‘Dat mogen we nooit
vergeten. We mogen het
nooit vergeten, want daar
gaf onze Heiland, onze
Tijdens een algemene conferentie
Verlosser, de Zoon van God, Zich als plaatsvervangend
offer voor eenieder.’ (Conference Report, april 1975,
p. 137; of Ensign, mei 1975, p. 93.)
HIJ WERD ALS RAADGEVER IN HET
EERSTE PRESIDIUM GEROEPEN
‘Een van de moeilijkste
momenten in het
leven van Gordon B.
Hinckley vond in de
zomer van 1981 plaats,
toen president Spencer
W. Kimball hem riep om
raadgever in het Eerste
Presidium te worden.
Hoewel er verscheidene
gezondheidsproblemen
waren, was het Eerste
Presidium “compleet”
Met president Spencer W. Kimball met president Kimball,
president N. Eldon Tanner en president Marion G.
Romney. In een moment van duidelijke openbaring,
inspiratie en goede gezondheid, vroeg president Kimball
of ouderling Hinckley “raadgever in het Eerste Presidium”
wilde worden — als aanvullende raadgever, en daar
273