Presidenten van de kerk - The Church of Jesus Christ of Latter-day ...

Presidenten van de kerk
het altaar in een van de verzegelkamers van de tempel
neer. President Hinckley verrichtte de verzegeling en
verbond ze in de echt.’ (Knowles, Howard W. Hunter,
pp. 291–292.)
Toen hij twee jaar later zijn tweejarig huwelijk
vierde, schreef president Hunter in zijn dagboek dat hij
de laatste twee jaar gelukkig was geweest. Inis had hem
op zijn vele reizen vergezeld en hij noteerde dat ze
hun huis zo gezellig maakte. President Boyd K. Packer
heeft het volgende verteld over de liefde die president
Hunter voor zijn vrouw had:
‘Drie dagen voor het overlijden van president
Hunter bezochten ouderling Russell M. Nelson en ik de
president. Hij zat in de serre die op de tempel en de
tuinen uitkijkt. We knielden naast hem neer en hielden
ieder een van zijn handen vast. Terwijl we met hem
spraken, keek hij steeds achterom naar de huiskamer
en riep toen zijn vrouw, Inis.
‘Altijd aanwezig en attent reageerde ze onmiddellijk
en vroeg wat hij nodig had. Hij zei: “Je bent te ver
weg; ik wil dat je dicht bij me bent.” Ik zei: “President,
ze was nog geen tien meter bij u vandaan.” Hij zei:
“Dat weet ik, maar dat is te ver weg.”’ (Ensign, april
1995, p. 30.)
HIJ GAF DE ZUSTERS RAAD
Tijdens een toespraak tot de vrouwen van de kerk
adviseerde president Hunter hen om net als de broeders
dienstbetoon boven status te verkiezen:
‘Net als onze Heer en Heiland de vrouwen in zijn
tijd nodig had voor een helpende hand, een luisterend
oor, een gelovig hart, een vriendelijke blik, een bemoedigend
woord en loyaliteit — zelfs in zijn uur van
vernedering, smart en dood — zo hebben wij, zijn
dienstknechten overal in de kerk, u nodig, de vrouwen
van de kerk, om ons te steunen in onze taak om de
vloed van het kwaad die ons dreigt te overspoelen, af
te dammen. Samen moeten we trouw en standvastig in
het geloof blijven tegenover een overmacht andersdenkenden.
Volgens mij is het noodzakelijk om de vrouwen
van de kerk op te roepen de algemene autoriteiten te
steunen om de vloed van het kwaad dat ons omringt,
af te dammen en er samen voor te zorgen dat het werk
van onze Heiland vooruitgaat. Nephi heeft gezegd:
“Daarom moet gij standvastig in Christus voorwaarts
streven, met volmaakt stralende hoop, en liefde voor
God en voor alle mensen” (2 Nephi 31:20). Als we
Hem gehoorzamen, zijn we in de meerderheid. Maar
alleen samen kunnen we het werk dat Hij ons heeft
opgedragen volbrengen en ons voorbereiden op de
dag dat we Hem zullen zien. (...)
258
President en zuster Hunter met zijn
dochters, oktober 1994
‘Zusters, blijf attent
op mogelijkheden om
dienstbetoon te verrichten.
Maak u niet zo druk
om status. Herinnert
u zich de raad van de
Heiland met betrekking
tot diegenen die de
“eerste plaats” of de “erezetels”
zochten? “Maar wie
de grootste onder u is, zal
uw dienaar zijn” (Matteüs
23:6, 11). Het is belangrijk
om gewaardeerd te
worden. Maar ons doel
moet rechtschapenheid in plaats van erkenning zijn;
dienstbetoon in plaats van aanzien. De getrouwe huisbezoekster,
die maand in maand uit op huisbezoek gaat,
is net zo belangrijk voor het werk van de Heer als
iemand die een ogenschijnlijk vooraanstaande roeping
in de kerk vervult. Zichtbaarheid is niet te vergelijken
met wat waardevol is.’ (Zie ‘Aan de vrouwen in de kerk’,
De Ster, januari 1993, p. 87.)
HIJ BLEEF RUSTIG TOEN ZIJN LEVEN
BEDREIGD WERD
‘President Hunter
[was] altijd (...) een
onwrikbare man. Op 7
februari 1993 was hij
op de campus van de
Brigham Young University
om tijdens een haardvuuravond
van de kerkelijke
onderwijsinstellingen
negentien ringen toe te
spreken. Toen president
Hunter opstond om de
bijna twintigduizend
jongvolwassenen in het
President Howard W. Hunter Marriott Center toe te
spreken, werd hij bedreigd door iemand die “Geen stap
verder” riep. De man beweerde een bom en een detonator
bij zich te hebben. Hij zei dat iedereen behalve
president Hunter het podium moest verlaten. Veel mensen
verlieten het podium, maar president Hunter bleef
onwrikbaar op het podium staan, met twee veiligheidsagenten.
Hoewel hij bedreigd werd met iets dat op een
pistool leek, weigerde hij resoluut om de verklaring
voor te lezen die de man hem overhandigde. Toen de
studenten spontaan ‘Wij danken U, Heer, voor profeten’
begonnen te zingen, werd de man even afgeleid. Een
veiligheidsagent wist hem te overmeesteren en af te