Presidenten van de kerk - The Church of Jesus Christ of Latter-day ...

Presidenten van de kerk
HIJ WERD PRESIDENT VAN HET
QUORUM DER TWAALF APOSTELEN
‘Op vrijdag 20 mei
1988 overleed Marion G.
Romney, president van
het Quorum der Twaalf
Apostelen, thuis in Salt
Lake City. Dertien dagen
later, tijdens de wekelijkse
vergadering in de
tempel op 2 juni, werd
Howard W. Hunter voorgesteld
en aangesteld als
president van de Twaalf.
‘Hoewel hij pas een
jaar daarvoor aan zijn rug
President Howard W. Hunter
geopereerd was en hij
nog steeds moeite had om zijn benen te gebruiken,
was president Hunter vastbesloten om zich door niets
te laten weerhouden en zijn taak als president van het
quorum te vervullen. Omdat hij ruim dertig maanden
waarnemend president van het quorum was geweest,
wist hij wat zijn verantwoordelijkheid was.’ (Knowles,
Howard W. Hunter, p. 287.)
HIJ HAD HET GELOOF OM WEER TE
KUNNEN LOPEN
President Hunter kreeg te horen dat hij nooit meer zou kunnen lopen.
Tijdens een conferentietoespraak in 1991 sprak
ouderling Rulon G. Craven over de vastberadenheid van
president Howard W. Hunter om weer te lopen:
‘Velen zullen zich herinneren dat president Hunter
enige jaren geleden te horen kreeg dat hij nooit meer
zou kunnen lopen. Zijn geloof en vastberadenheid
waren echter groter dan die boodschap. Zonder ophef
en buiten andermans medeweten om deed hij dagelijks,
met vastberadenheid en geloof en het vertrouwen dat
hij weer zou lopen, een reeks uitermate inspannende
256
oefeningen bij de fysiotherapeut. Tijdens die zware
maanden baden zijn broeders van het Quorum der
Twaalf dagelijks voor hem in hun quorumvergaderingen
en in hun persoonlijke gebeden.
‘Maanden later, op een donderdagochtend, ging ik
naar president Hunters kantoor om de agenda van de
vergadering in de tempel door te nemen. Ik kreeg te
horen dat hij vroeg was vertrokken en te voet op weg
was naar de tempel. Ik zette een groot vraagteken bij
die mededeling en zette de pas erin om hem in te halen.
Toen ik hem bijna had ingehaald, zag ik dat hij liep met
behulp van een looprek. We liepen samen naar de lift
en gingen naar de vierde verdieping. We liepen door
de gang naar de bovenzaal van de tempel. Toen hun
president de kamer binnenliep, stonden de Twaalf op
en begonnen te klappen. Ze keken liefdevol toe hoe hij
naar zijn stoel liep en ging zitten. Met enorm veel liefde,
eerbetoon en tederheid gingen zij vervolgens om de
beurt naar hem toe en lieten hun liefdevolle gevoelens
en bewondering voor hem blijken door een hartelijke
aanraking, een kus op het voorhoofd en een omarming.
Toen ze weer zaten, bedankte president Hunter hen en
zei: “Er was gezegd dat ik nooit meer zou lopen, maar
met de hulp van de Heer, mijn vastberadenheid en —
allerbelangrijkst — het geloof van mijn broeders van de
Twaalf, ben ik weer op de been.” President Howard W.
Hunter is ondanks tegenspoed een voorbeeld van
duurzaam geloof en vastberadenheid.’ (Zie De Ster, juli
1991, pp. 28–29.)
Ouderling James E.
Faust heeft als lid van
het Quorum der Twaalf
Apostelen het volgende
gezegd over de manier
waarop president Hunter
zijn gezondheidsproblemen
met humor onderging:
‘Toen hij moeite had
met lopen of zelfs met
staan, verraste hij de aanwezigen
op de algemene
conferentie door hen
vanuit een rolstoel toe te
President van het Quorum der Twaalf
Apostelen
spreken. Zijn milde
humor kwam tot uitdruk-
king in de openingszinnen van zijn toespraak: “Vergeef
me dat ik blijf zitten tijdens mijn toespraak. Het is niet
mijn keuze om vanuit een rolstoel te spreken. Ik zie dat
u allemaal zittend van de conferentie geniet, dus zal ik
uw voorbeeld volgen.” (Zie De Ster, september 1994,
p. 16.)