Presidenten van de kerk - The Church of Jesus Christ of Latter-day ...

Presidenten van de kerk
heeft mij altijd gesteund toen ik rechten studeerde,
toen ik als bisschop werkzaam was en bij elke andere
functie die ik heb vervuld.”’ (Zie Faust, De Ster, september
1994, p. 8.)
HIJ WERD TOT APOSTEL GEROEPEN
‘Op 9 oktober 1959
deed er zich een grote
verandering voor in het
leven van Howard W.
Hunter. Hij en Claire
waren naar Salt Lake City
gegaan om de algemene
oktoberconferentie bij te
wonen. Daar kreeg
Howard een bericht dat
president David O. McKay
met hem wilde praten.
President McKay zei:
“Morgen word je voorgesteld
als lid van de Raad
der Twaalf.’ (Zie Faust,
De Ster, september 1994, p. 11.)
President van het Quorum der Twaalf
Apostelen, rond 1988
Hierover heeft ouderling Hunter het volgende in
zijn dagboek geschreven:
‘President McKay begroette me met een vriendelijke
glimlach en een warme handdruk. Hij zei: “Ga zitten,
president Hunter, ik wil even met u praten. De
Heer heeft gesproken. U wordt geroepen om een van
zijn bijzondere getuigen te zijn en morgen wordt u
voorgesteld als lid van de Raad der Twaalf.”
‘Ik kan de gevoelens die ik toen had niet onder
woorden brengen. Ik kreeg tranen in mijn ogen en kon
niets zeggen. Ik had me nog nooit zo nederig gevoeld
als toen in de tegenwoordigheid van deze grote, lieve,
vriendelijke man — de profeet van de Heer. Hij zei
hoeveel vreugde ik hierdoor zou ontvangen, hoe fijn
het was om met de algemene autoriteiten samen te
werken, dat mijn leven vanaf nu aan de Heer zou zijn
toegewijd en dat ik nu tot de kerk en de hele wereld
behoorde. Hij zei nog meer tegen me, maar ik was zo
overweldigd dat ik me geen details meer kan herinneren.
Maar ik weet nog wel dat hij zijn armen om me
heen sloeg en me ervan verzekerde dat de Heer me zou
liefhebben en dat de leden van het Eerste Presidium en
de Raad der Twaalf hun vertrouwen in me hadden uitgesproken.
‘Het gesprek duurde maar enkele minuten en toen
ik wegging, vertelde ik hem dat ik de kerk liefhad, dat
ik hem en de andere leden van het Eerste Presidium en
de Raad der Twaalf steunde en dat ik graag mijn tijd,
mijn leven en al mijn bezittingen in deze dienst wilde
toewijden. Hij zei dat ik mijn vrouw moest bellen om
248
het haar te vertellen. (...) Ik ging terug naar het Hotel
Utah en belde Claire in Provo op, maar toen ze de telefoon
opnam, kon ik nauwelijks praten.’ (Geciteerd in
Knowles, Howard W. Hunter, pp. 144–145.)
‘Nadat zijn naam tijdens de algemene conferentie
was voorgesteld, nodigde president Clark hem uit om
zijn plaats als lid van de Twaalf op het podium in te
nemen. Hij herinnerde zich: “Mijn hart begon harder te
kloppen toen ik het podium opliep. Ouderling Hugh
B. Brown schoof op om plaats voor me te maken en ik
nam als twaalfde lid van het quorum mijn plaats in. Het
leek wel of iedereen naar me keek en of het gewicht
van de wereld op mijn schouders drukte. Tijdens de
conferentie voelde ik me erg ongemakkelijk en ik vroeg
me af of ik me ooit op mijn plaats zou voelen.”’ (Faust,
Ensign, augustus 1994, p. 9.)
Ouderling en zuster Hunter met hun eerste kleinzoon, Robert Mark Hunter,
zoon van Lourine en John Hunter, oktober 1959
OVER DE GEVOELENS DIE HIJ ALS
APOSTEL HAD
‘Ouderling Hunter
bleef zich verbazen over
het voorrecht dat hij
iedere week had om met
het Eerste Presidium en
de Twaalf in de tempel te
vergaderen om aan het
avondmaal deel te nemen,
de Heer in gebed aan te
roepen en over de zaken
van het koninkrijk van de
Heer te praten. “De bij-
Met ouderling Boyd K. Packer eenkomsten van deze
raad in de tempel zijn een ervaring waardoor je het
gevoel krijgt dat je nog beter moet zijn en nog meer je
best moet doen”, schreef hij in 1967. “Er heerst vriendelijkheid,
eenheid en liefde.”
KOPIËREN NIET TOEGESTAAN