Presidenten van de kerk - The Church of Jesus Christ of Latter-day ...

Presidenten van de kerk
ondertekend, stond dat hij in oktober moest vertrekken.
Europa was een exotisch en opwindend vooruitzicht.
Door het Duits dat Spencer op de Academy had geleerd,
zou hij een voorsprong hebben om de taal te leren.
‘Maar in juli veranderde
de situatie in
Europa drastisch. Een
Servische student vermoordde
de aartshertog
Frans Ferdinand, de
troonopvolger van
Oostenrijk-Hongarije.
Op 28 juli verklaarde
Oostenrijk-Hongarije de
oorlog aan Servië. Het
conflict verspreidde zich
al snel tot Duitsland,
Rusland, Frankrijk, België
en Groot-Brittannië.
‘Vanwege de oorlog
in Europa ging Spencer
op zending naar het zendingsgebied
in het midden
van de Verenigde Staten,
met het hoofdkantoor in
Hij ging in 1915 op zending naar het
midden van de Verenigde Staten.
Independence (Missouri).
Hij was teleurgesteld.
Maar hij legde zich bij de verandering neer; zijn vader,
zijn stiefmoeder en zijn broer Gordon waren daar ook
op zending geweest. Toen hij met de trein door Arizona,
Californië, Nevada en Utah reed, keek de pas geordende
ouderling Spencer ongerust uit naar de komende veranderingen
in zijn leven. Maar hij was ook nieuwsgierig
en enthousiast.
‘Aangezien zendelingen
of hun familie de
kosten van een zending
betalen, had Spencer zijn
vurige, jonge, zwarte
paard voor 175 dollar
verkocht. Dat was voldoende
voor zes maanden.
Daarbij had hij zijn
salaris van de melkveehouderij
gelegd. En het
geld dat hij nog tekortkwam,
legde zijn vader
bij. Maar door deze rege-
ling had hij geen comfortabel
leven.’ (Edward L.
Kimball en Andrew E.
Kimball jr., Spencer W. Kimball [1977], pp. 72–73.)
206
Ouderling Spencer W. Kimball (links) en
zijn collega ouderling L. M. Hawkes,
juni 1915; zendelingen in Missouri
Ouderling Kimball kreeg tijdens zijn zending veel
verdriet en ontmoediging te verduren. In mei 1915
kreeg hij bericht van zijn vader dat zijn 21-jarige zus
Ruth was overleden. Er waren niet veel mensen die
naar zijn boodschap luisterden, en hij had veel verantwoordelijkheid
op zijn schouders. Toch bleef hij ijverig
doorwerken.
Na veertien maanden in het zendingsveld kreeg
hij de verantwoordelijkheid voor het gebied St. Louis.
Dat was een intimiderende opdracht voor hem. Hij was
jonger dan de andere 35 zendelingen voor wie hij verantwoordelijk
was. Maar door zijn harde werk en vertrouwen
op de Heer had hij succes.
Hun zendingswerk bestond grotendeels uit langs
de deuren gaan en mensen op straat aanspreken en
ouderling Kimball werd vrij creatief met zijn benadering
aan de deur. ‘Hij vertelde de zendelingen jaren later over
enkele vindingrijke methoden om contact te leggen.
Toen hij in St. Louis langs de deuren ging, zag hij door
de halfgeopende deur een piano staan. Hij zei tegen de
vrouw in de deuropening: “U hebt een mooie piano.”
‘“Die hebben we net gekocht”, zei de vrouw
aarzelend.
‘“Het is een Kimball, niet? Zo heet ik ook. Ik kan
er voor u een lied op spelen dat u wellicht mooi vindt.”
‘Verbaasd antwoordde ze: “Goed, kom maar
binnen.”
‘Spencer ging op de pianokruk zitten en speelde
“O mijn Vader”.
‘Voor zover Spencer wist, is ze nooit lid van de kerk
geworden, maar hij had het in ieder geval wel geprobeerd.’
(Kimball en Kimball, Spencer W. Kimball, pp.
79–80.)
Ouderling Kimball hield er ook van om bijeenkomsten
op straat te houden. ‘Een van zijn lievelingsplekken
was op de hoek van Twentieth Street en Franklin Street.
Hoewel sommige mensen zich afvroegen of deze
methode wel zinvol was, deed ouderling Kimball dat
nooit. Hij kreeg er een bijzonder vreugdevol gevoel van,
meer dan van het andere zendingswerk. Het waren ook
gedenkwaardige momenten, zoals de keer aan het eind
van een bijeenkomst, toen er behalve de zendelingen
niemand meer te zien was. De zendeling die de leiding
had zei: “Als u allemaal even luistert, dan zullen we de
bijeenkomst beëindigen.” Of toen ouderling Kimball
midden in een zin met zijn toespraak ophield omdat er
behalve de drie andere zendelingen niemand meer te
zien was.’ (Francis M. Gibbons, Spencer W. Kimball:
Resolute Disciple, Prophet of God [1995], p. 51.)