Presidenten van de kerk - The Church of Jesus Christ of Latter-day ...

‘De jonge Spencer groeide op in Thatcher. Na
enkele jaren openbaar onderwijs ging hij naar de Gila
Academy, een school die de kerk tijdens het koloniseren
van de vallei had opgericht. Later werd de naam
veranderd in Gila Junior College. In 1914 behaalde hij
zijn diploma cum laude, en was hij president van zijn
klas. Naast zijn schoolresultaten was hij een uitstekend
forward in het basketbalteam. Veel wedstrijden werden
gewonnen door zijn zuivere schoten vanuit iedere
hoek.’ (Udall, Improvement Era, oktober 1943, p. 591.)
Toen hij vele jaren later slapeloos in een ziekenhuisbed
lag, dacht president Spencer W. Kimball terug
aan zijn basketbalverleden:
‘Ik sta op het basketbalveld. We spelen in onze
overalls en shirtjes, met goedkope gummischoenen en
basketballen die we zelf gekocht hadden. We hebben
Globe High School op ons gravelveld verslagen, en we
hebben Safford en andere middelbare scholen verslagen.
En vanavond spelen we tegen het team van de
University of Arizona.
‘Het is een geweldige kans. Er komen vanavond
veel mensen kijken die er nog nooit eerder zijn geweest.
Sommige mannen zeggen dat basketbal een meisjessport
is, maar vanavond komen ze in groten getale kijken.
Ons veld heeft niet de juiste afmetingen. Wij zijn eraan
gewend, onze tegenstander niet. Ik heb vanavond veel
geluk met mijn schoten, de bal vliegt keer op keer door
de ring, en als de wedstrijd is afgelopen hebben wij het
team van de universiteit verslagen. Ik ben de kleinste
en jongste speler van ons team. Ik heb de meeste punten
gescoord omdat het hele team mij beschermde en
me de bal toespeelde. Ik zit op de schouders van de
grote jongens van onze school. Zij lopen tot mijn ontzetting
en verlegenheid met me door de hal.’ (One
Silent Sleepless Night [1975], p. 57.)
Het basketbalteam van de Gila Academy, 1912–1913. Spencer W. Kimball
staat uiterst rechts.
Spencer W. Kimball Hoofdstuk 12
HIJ LEERDE ALLES CORRECT TE DOEN
Jaren later vertelde
president Spencer W.
Kimball over enkele taken
die hij in zijn jeugd had
verricht.
‘We hadden een
schuur voor het paardentuig.
Mijn vader was heel
zuinig op het tuig. We
moesten het altijd netjes
ophangen als we het niet
voor de paarden gebruikten.
De riemen moesten
glad en schoon zijn, de
De jonge Spencer W. Kimball
hoofdstellen moesten
precies passen, en de oogkleppen moesten op hun plaats
liggen. Het paardentuig moest herhaaldelijk met speciale
zeep worden gewassen en ingevet. En ik heb nog
een belangrijke les geleerd: leren spullen mogen nooit
uitdrogen, hard worden of krullen.
‘We hadden een schuur voor de rijtuigen. Het vierwielige
rijtuig en het eenpersoonsrijtuigje moesten altijd
beschut zijn tegen storm en de zon, en ze moesten
schoon zijn. Ik leerde rijtuigen schoonmaken en in het
vet zetten. In een zak aan de buitenkant van de schuur
zat een kan smeermiddel en een lap. Ik zette een kant
van het rijtuig op een houten blok, haalde het wiel eraf,
smeerde zorgvuldig de as met olie in, zette de bout
terug en deed het wiel er weer op. De rijtuigen moesten
zo vaak als nodig was op deze manier worden onderhouden.
En ze moesten geschilderd worden. Ik leerde
al op jonge leeftijd hoe ik verf moest kopen en mengen,
en hoe ik de verf op de carrosserie, de wielen en het
onderstel moest aanbrengen. De sierlijsten moesten
heel nauwkeurig worden geschilderd. De tuinhekken
moesten wit geverfd worden en het latwerk groen. Het
huis, het grote huis, moest ook geschilderd worden, en
ik klom op hoge ladders om de houten muren en de
kozijnen te verven. Eerst deed mijn vader het meeste
werk, maar langzamerhand moest ik steeds meer doen
totdat het mijn taak werd. En de schuur en de graanschuur
en de schuur voor het paardentuig — ze moesten
allemaal geregeld geschilderd worden. Zelfs de stallen.’
(One Silent Sleepless Night, p. 20.)
HIJ WAS EEN TOEGEWIJD ZENDELING
‘Toen hij in mei 1914 de koeien aan het melken
was, (...) kreeg Spencer een brief van postbus B in Salt
Lake City. Hij werd geroepen om in Zwitserland en
Duitsland op zending te gaan. In de brief, die door
Joseph F. Smith, de zesde president van de kerk, was
205