Presidenten van de kerk - The Church of Jesus Christ of Latter-day ...

Kerstmis hadden. Dus lieten we de kinderen van dat
gezin bij ons thuis komen en lieten hen in onze kerst
delen. Maar dat was eigenlijk te laat. We waren tijdens
ons kerstdiner wat terneergeslagen.
‘Ik nam me toen voor dat we de volgende Kerstmis
zeker zouden weten dat ieder gezin in onze ring eenzelfde
soort kerst zou kunnen hebben en net zo’n
kerstdiner als wij.
‘De bisschoppen in onze ring hielden onder leiding
van het ringpresidium een enquête onder de leden. We
waren geschokt toen we erachter kwamen dat 4.800
van onze leden geheel of gedeeltelijk afhankelijk waren
van steun — het hoofd van het gezin had geen vaste
baan. Er waren in die tijd geen werkgelegenheidsprojecten
van de regering. We moesten echt voor onszelf
zorgen. We kregen ook te horen dat we geen hulp uit
de algemene fondsen van de kerk mochten verwachten.
‘We wisten dat we zo’n duizend kinderen onder
de tien hadden voor wie er zonder hulp geen kerst zou
zijn. Daarom gingen we aan de slag. We vonden een
etage boven een oude winkel op Pierpont Street. We
verzamelden speelgoed, waarvan veel kapot was, en een
maand of twee voor de kerst kwamen de ouders ons
helpen. Velen kwamen vroeg en bleven lang om iets
bijzonders voor hun kleintjes te maken. Dat was de ware
kerstgeest — iemand hoefde maar in die werkplaats te
komen om dat te kunnen zien en voelen. We hadden
ons tot doel gesteld dat alle kinderen een kerstfeest
zouden hebben. We zouden ervoor zorgen dat er een
kerstdiner zou zijn voor alle gezinnen van die 4.800
leden die zonder hulp geen kerstdiner zouden hebben.
‘Ik was in die tijd
ook wethouder. De avond
voor kerstavond was er
een zware sneeuwstorm.
Ik was de hele avond buiten
geweest met de werklieden
om de straten
sneeuwvrij te maken. Ik
wist dat ik verantwoordelijk
gesteld zou worden
als een van mijn broeders
tijdens het werk ten val
Ouderling Harold B. Lee, rond 1942
zou komen. Ik ging toen
naar huis, kleedde me
om en ging op weg naar kantoor.
‘Op weg naar het centrum zag ik een jongetje langs
de weg staan liften. Hij stond in de bijtende kou zonder
jas, handschoenen of overschoenen. Ik stopte en vroeg
waar hij heenging.
‘Ik ga naar het centrum om een gratis film te zien’,
zei hij.
Harold B. Lee Hoofdstuk 11
‘Ik zei dat ik ook naar het centrum ging en dat hij
met me mee kon rijden.
‘Ik vroeg: “Jongen, ben je klaar voor Kerstmis?”
‘Hij antwoordde: “O nee, meneer, wij hebben geen
kerstfeest bij ons thuis. Mijn vader is drie maanden
geleden gestorven en mijn moeder is met mij en mijn
broertje en zusje achtergebleven.”
‘Drie kinderen onder de twaalf!
‘Ik zette de verwarming in mijn auto hoger en zei:
“Jongen, geef me je naam en adres. Er zal iemand naar
je huis komen — je zult niet vergeten worden. Je zult
een gezellige tijd hebben. Het is tenslotte Kerstmis!”
‘Die avond vroeg ik iedere bisschop om met zijn
bezorger op pad te gaan en erop toe te zien dat er voor
ieder gezin gezorgd werd, en vervolgens aan mij verslag
uit te brengen. Toen ik op het verslag van de laatste
bisschop wachtte, herinnerde ik me plotseling iets. In
mijn haast om ervoor te zorgen dat alles op mijn werk
en in de kerk voor elkaar was, was ik het jongetje en
mijn belofte aan hem vergeten.
‘Toen de laatste bisschop verslag uitbracht, vroeg ik:
“Bisschop, hebt u nog voldoende voor een extra gezin?”
‘“Meer dan voldoende”, antwoordde hij.
‘Ik vertelde hem het verhaal van het jongetje en
gaf hem het adres. Later belde hij om te zeggen dat het
gezin ook enkele goedgevulde manden had ontvangen.
Kerstavond was eindelijk voorbij, en ik ging naar bed.
‘Toen ik op kerstochtend wakker werd, zei ik tegen
mezelf: “Ik hoop dat God mij zal helpen om nooit een
jaar voorbij te laten gaan zonder dat ik als leider mijn
schapen waarlijk ken. Dat ik op de hoogte ben van hun
behoeften. Dat ik zal weten wie mijn leiderschap het
hardst nodig heeft.”’ (Ye Are the Light of the World, pp.
345–347.)
Door de ervaringen van Harold B. Lee in zijn
jonge jaren en als leider van zijn ring werd hij op een
toekomstige roeping voorbereid.
HET EERSTE PRESIDIUM RIEP HEM
OM DE WELZIJNSZORG VAN DE KERK
VERDER TE ONTWIKKELEN
Ouderling Harold B. Lee in Hawaï, 1945
Het begin van de
jaren dertig werd gekenmerkt
door ‘gaarkeukens’
en ‘mensen die voor
voedsel in de rij moesten
staan’. Door de grote
economische crisis in de
Verenigde Staten was 25
procent van de beroepsbevolking
werkloos
geworden. Andere landen
waren er even slecht
189