Presidenten van de kerk - The Church of Jesus Christ of Latter-day ...

Presidenten van de kerk
HIJ LEIDDE EEN ACTIEF LEVEN
Toen hij ouder begon te worden, begonnen de
familieleden van Joseph Fielding Smith zich zorgen te
maken omdat hun dierbare broer en vader geen gas
terugnam. Een biograaf heeft daarover geschreven: ‘Zelfs
op oudere leeftijd was Joseph Fielding Smith een van
de hardst werkende mensen die ik kende. “Hoe krijgt u
het voor elkaar om zoveel tot stand te brengen?” vroeg
ik hem een keer. “Het zit in het zakje”, zei hij. “In het
zakje?” vroeg ik. Hij wees naar een lunchzakje. “Ik neem
mijn eigen lunch mee.” Jarenlang nam hij zijn eigen
lunch mee naar kantoor, zodat hij tijdens het lunchuur
kon doorwerken. “Daardoor heb ik zo’n 300 uur per
jaar extra.” Op een dag kwam een zus van hem bij hem
langs op kantoor. Ze gaf hem een uitbrander omdat hij
na de lunch geen middagdutje deed. Ze noemde zes
andere mensen die dat altijd deden. “Ja,” antwoordde
ik, “en waar zijn die nou? Allemaal dood!”’ (Smith en
Stewart, Life of Joseph Fielding Smith, pp. 3–4.)
ZELFS NA ZIJN 65 E DEED HIJ NOG
AAN SPORT
President Smith speelde graag handbal met zijn broer David
Hoewel hij een uitstekend zwemmer was, goed kon
tennissen en basketballen, en graag naar voetbalwedstrijden
van zijn zoons keek, was handbal zijn lievelingssport.
Zijn zoon Reynolds zei dat hij met zijn broer
Lewis handbal tegen hun vader speelde, die met één
hand op de rug ze allebei met gemak inmaakte.
Herbert B. Maw, voormalig gouverneur van Utah
en twintig jaar jonger dan Joseph Fielding, vertelde het
volgende verhaal over een handbalwedstrijd tegen hem:
‘Ik dacht dat ik het rustig aan zou doen tegen de oude
man en hem niet te erg zou inmaken. Kunt u zich voorstellen
hoe teleurgesteld ik was toen hij mij verpletterend
versloeg? Ik dacht dat ik aardig goed kon handballen,
maar ik was helemaal geen partij voor hem.’ (Geciteerd
in Smith en Stewart, Life of Joseph Fielding Smith, p. 15.)
176
Foto welwillend ter beschikking gesteld door Douglas Ellen Smith
HIJ HIELD VAN VLIEGEN
Een biograaf heeft
beschreven hoe hij erachter
kwam dat het de
hobby van Joseph Fielding
Smith was om in straalvliegtuigen
te vliegen, ‘op
een leeftijd dat andere
mannen veilig in een verzorgingstehuis
zitten en
gemasseerd worden’:
‘Ik was verbaasd
toen ik op een dag naar
zijn kantoor in Salt Lake
City ging. Zijn secreta-
Hij hield van vliegen. President Smith in
een straalvliegtuig van de nationale
garde, 1954
resse, Rubie Egbert, zei: “Ga maar bij het raam staan,
dan ziet u hem misschien.” Nieuwsgierig liep ik naar
het raam. Maar ik kon alleen maar een straalvliegtuig
zien dat boven het Great Salt Lake door de blauwe lucht
vloog. Aan de witte strepen in de lucht kon je de steile
klim, de lusvluchten, de duikvluchten, en de rolbewegingen
zien. (...)
‘“U bedoelt dat hij in dat vliegtuig zit?” vroeg ik
ongelovig.
‘“Ja hoor. Hij zit erin. Hij is gek op vliegen. Hij
zegt dat het hem ontspant. Een vriend in de nationale
garde belt hem op en zegt: “Zullen we ons nog even
ontspannen?” en dan gaan ze. Als ze eenmaal in de lucht
zijn, neemt hij vaak de besturing over. Vorige week vlogen
ze naar de Grand Canyon, met een snelheid van
ruim zeshonderd kilometer per uur!”
‘Ik kon de verleiding niet weerstaan om naar het
vliegveld te rijden en hem te zien landen. Toen de T-
Bird, een toestel voor twee personen, over de landingsbaan
scheerde en aan het eind tot stilstand kwam, klom
deze vriendelijke, oude heer, die zo’n tachtig jaar oud
was, glimlachend uit de cockpit. “Dat was heerlijk!” riep
hij uit. “Veel dichter bij de hemel kan ik nu niet komen.”
‘Op 92-jarige leeftijd kreeg hij in de nationale garde
de ererang van brigadier-generaal. “Maar ik mocht nog
steeds niet alleen vliegen.” Later vloog hij alleen nog
maar in commerciële vliegtuigen. (...) “De grote vliegtuigen
zijn niet zo opwindend als de T-Bird, maar op
mijn leeftijd is het een genoegen om je sneller dan het
geluid voort te bewegen”, zei hij op 95-jarige leeftijd.’
(Smith en Stewart, Life of Joseph Fielding Smith, pp.
1–2.)