Presidenten van de kerk - The Church of Jesus Christ of Latter-day ...

trouwde Joseph Fielding Smith met Jessie Ella Evans in
de Salt Laketempel.
‘Toen het Mormoons Tabernakelkoor in 1941 door
Californië reisde, met Richard L. Evans als commentator,
schreef Joseph Fielding een vrolijke brief aan Evans
waarin hij hem de opdracht gaf om tijdens hun reis voor
Jessie te zorgen en haar te beschermen: “U bent daartoe
bevoegd, aangewezen, gekozen, benoemd, aangesteld,
geboden, geordend en anderszins in kennis gesteld,
geïnformeerd, geadviseerd en geïnstrueerd. (...)” Zo
begon de brief, en na verscheidene alinea’s vol gekheid
zei hij: “Om erop toe te zien dat de genoemde Jessie
Evans Smith veilig, comfortabel, gemakkelijk, zonder
overlast zal reizen. En dat ze weer zal terugkeren naar
haar liefdevolle man en kinderen in de prachtige en
vredige staat Utah, en naar haar talrijke dierbaren. (...)”
President en zuster Smith tijdens de optocht Days of ’47, 1971
‘Richard L. antwoordde onder andere: “Door uw
meesterlijke brief van 15 augustus heb ik heel wat keren
mijn wenkbrauwen gefronst en heb ik me verschrikkelijk
moeten concentreren. De brief gaat ongetwijfeld met
de eerste tien amendementen op de Bill of Rights en
de Magna Charta de geschiedenis in. Het was opmerkelijk
dat toen mijn juridische adviseurs en ik het document
bestudeerden, het geen voorrecht bevatte dat ik
mezelf niet al had toegekend en dat het geen verantwoordelijkheid
bevatte die ik niet zelf al op mijn schouders
wilde nemen. Maar het is een goed idee, zoals veel
mannen kunnen getuigen, om de toestemming van de
echtgenoot te hebben voordat je ruim drieduizend
kilometer met zijn vrouw op reis gaat.” (...)
‘Zowel Joseph Fielding als Jessie genoten van een
kleurrijke, gietijzeren gedenkplaat die in de keuken van
hun appartement hing, met de woorden: “Meningen
van de echtgenoot in dit huishouden komen niet noodzakelijkerwijs
overeen met die van het dagelijks bestuur.”
Toen zij hem een keer op kantoor assisteerde toen zijn
Joseph Fielding Smith Hoofdstuk 10
secretaresse op vakantie was, tikte hij haar op de
schouder toen ze achter de schrijfmachine zat en zei:
“Lieve schat, vergeet niet dat je hier niet de woordvoerster
bent!” (Smith en Stewart, Life of Joseph Fielding
Smith, pp. 260–261.)
HIJ HIELD VAN GEZONDE HUMOR
De leden van de kerk over de hele wereld kenden
deze gerespecteerde theoloog goed, en zij verwelkomden
zijn heldere, onmiskenbare toelichting op de
Schriften. Maar ze waren zo goed als niet op de hoogte
met de opmerkelijke humoristische aard van Joseph
Fielding Smith. Zijn aangeboren humor was ongekunsteld
en onschadelijk, en kwam voort uit zijn levenservaringen.
Een ervaring uit zijn jeugd, waar Joseph
Fielding graag over vertelde, ging over een merrie die
Junie heette:
‘Junie was een van de intelligentste dieren die ik
ooit gezien had. Ze leek bijna menselijk. Ik kon haar
niet in de schuur opsluiten omdat ze voortdurend het
touw van de deur van haar stal losmaakte. Ik deed de
lus van het touw aan de deur van de stal over een paal
heen, maar met haar neus en haar tanden kreeg ze de
deur toch open. En dan ging ze de tuin in.
‘Er was een waterkraan in de tuin die we gebruikten
om de drinkbak van de dieren te vullen. Junie
draaide de kraan altijd open met haar tanden en liet het
water weglopen. Mijn vader werd boos op mij omdat ik
het paard niet in de stal kon houden. Ze liep nooit weg;
ze draaide alleen de kraan open en liep dan in het gras
of door de tuin. Midden in de nacht hoorde ik het water
lopen en dan moest ik opstaan, de kraan dichtdraaien
en Junie weer opsluiten.
‘Mijn vader zei dat
het paard slimmer was
dan ik. Op een dag
besloot hij dat hij haar
zou opsluiten zodat ze er
niet uit kon komen. Hij
bond de deur dicht met
een lus van een touw
over de paal en bond het
om de paal heen en onder
een dwarsbalk. Toen zei
hij: “Jongedame, we zul-
len eens zien of je hier
uitkomt!” Mijn vader en
Van honkbal genieten
ik gingen de schuur uit en liepen terug naar het huis.
Voordat we er waren, liep Junie al naast ons. En daar
was ik wel blij om. Ik kon het niet laten om tegen mijn
vader te zeggen dat ik niet de enige was die het tegen
de slimheid van het paard aflegde.’ (Geciteerd in Smith
and Stewart, Life of Joseph Fielding Smith, pp. 53–54.)
175