Presidenten van de kerk - The Church of Jesus Christ of Latter-day ...

Als dat gevoel aanhoudt, lijkt het wel acht weken voordat
ik je weerzie! Iedere dag is een week als ik niet bij
je ben, en iedere dag is slechts een uur in jouw aanwezigheid!
Wat anders dan liefde kan de tijd in het eerste
geval zo vertragen, en in het andere geval onbewust zo
voorbij laten vliegen?
‘Ja, het is liefde — ware liefde. En ik ben dankbaar
dat ik weet wat reine liefde is, en dat de persoon die ik
liefheb, het juiste, liefste meisje op aarde is.
‘Lieveling, is zo’n liefde enige troost voor jou? Als
dat zo is, beantwoord die dan en maak je liefhebbende
Dave gelukkig.’ (Geciteerd in David Lawrence McKay,
My Father, David O. McKay [1989], p. 8.)
David O. en Emma Ray McKay met hun zoon David Lawrence
HIJ WERD TOT APOSTEL GEROEPEN
In 1906, toen David
O. McKay lid van het presidium
van de zondagsschool
van de ring Weber
was, riep president
Joseph F. Smith hem als
lid van het Quorum der
Twaalf Apostelen. David
was 32 jaar oud. Zijn
ambtstermijn in het
Quorum der Twaalf
Apostelen zou meer dan
een halve eeuw duren. Er
werd onmiddellijk een
beroep gedaan op zijn
talenten als onderwijs-
Als apostel op 32-jarige leeftijd, april
1906
deskundige. Hij werd raadgever in het algemeen zondagsschoolpresidium
van de kerk en werd in 1919
commissaris van onderwijs. Volgens hem was lesgeven
het belangrijkste beroep.
David O. McKay Hoofdstuk 9
Tijdens zijn eerste
toespraak als apostel zei
ouderling David O. McKay:
‘De man die weet wat zijn
plicht is, maar die niet
nakomt, is zichzelf niet
trouw. Hij is zijn broeders
niet trouw. Hij leeft
niet volgens het licht van
God en zijn geweten. Op
dat punt bevinden we
ons. Het is onze verantwoordelijkheid.
Het is
mijn verantwoordelijk-
Zijn vroege jaren als apostel heid. Als ik volgens mijn
geweten een bepaalde richting op moet gaan, ben ik
mezelf niet trouw als ik daar geen gehoor aan geef. O!
Ik weet dat we beïnvloed worden door onze zwakheden
en door externe invloeden. Maar het is onze plicht om
bij het vervullen van al onze taken op het rechte en
nauwe pad te blijven. En vergeet niet: Iedere keer dat
we een kans krijgen en geen gehoor geven aan die
waarheid bij ons van binnen, iedere keer dat we een
goede gedachte niet uitspreken, iedere keer dat we
geen goede daad verrichten, verzwakken we onszelf en
maken we het moeilijker om in de toekomst die gedachte
te uiten of die daad te verrichten. Iedere keer dat we
een goede daad verrichten, iedere keer dat we een edel
gevoel onder woorden brengen, wordt het gemakkelijker
om in de toekomst die daad te verrichten of dat
gevoel onder woorden te brengen.’ (Conference Report,
oktober 1906, p. 113.)
HIJ HAD EEN AKELIG ONGELUK
In 1916 had ouderling David O. McKay een ernstig
auto-ongeluk. Zijn gezicht was zo ernstig gehavend dat
veel mensen dachten dat hij voor de rest van zijn leven
verminkt was. President Heber J. Grant, die toen president
van het Quorum der Twaalf Apostelen was, zegende
hem dat hij volledig zou herstellen. En dat gebeurde ook.
HIJ MAAKTE GEDURENDE 1920–1921
EEN WERELDREIS
In december 1920 begon ouderling David O. McKay
aan een ongekende wereldreis. Voordat hij vertrok,
kreeg hij een zegen die belangrijk was voor deze reis
met Hugh J. Cannon, redacteur van The Improvement
Era. ‘De presidenten Heber J. Grant, Anthon H. Lund,
Charles W. Penrose en verscheidene apostelen legden
hun handen op het hoofd van president McKay en gaven
hem een zegen en stelden hem aan als “zendeling die
over de wereld reist”. Zij beloofden hem dat hij “voor
153