Presidenten van de kerk - The Church of Jesus Christ of Latter-day ...

Presidenten van de kerk
alleen de letterlijke inscriptie, maar het leken wel de
woorden van de Persoon voor wie we aan het werk
waren: “Wat gij ook doet, doe het goed.”
‘Ik draaide me om en liep bedachtzaam weg,
en toen ik naast mijn collega stond, herhaalde ik de
woorden.
‘Dat was een boodschap voor mij om mijn best te
doen als zendeling van De Kerk van Jezus Christus van
de Heiligen der Laatste Dagen. Het is slechts een andere
manier om te zeggen: (...) “Niet een ieder, die tot Mij
zegt: Here, Here, zal het Koninkrijk der hemelen
binnengaan, maar wie doet de wil mijns Vaders, die in
de hemelen is.” (Matteüs 7:21.)’ (Cherished Experiences
from the Writings of David O. McKay, Clare Middlemiss
[1955], pp. 174–175.) Hij besloot dat hij als toegewijde
zendeling goed zijn best zou doen.
In 1955 bezocht hij als president van de kerk
dezelfde plek en vertelde het verhaal aan de mensen
die daar waren. De steen is later door de kerk gekocht
en maakt nu deel uit van de tentoonstelling David O.
McKay in het Museum voor kerkgeschiedenis en kunst,
naast Temple Square.
ZIJN LEIDERSCAPACITEITEN WERDEN
HERKEND
Tijdens een bijeenkomst op 29 mei 1899, die
gepresideerd werd door James L. McMurrin van het
presidium van het zendingsgebied Europa, ervoeren
ouderling David O. McKay en de andere zendelingen
een sterke uitstorting van de Geest. President McMurrin
profeteerde toen over sommige zendelingen. Tegen
de jonge ouderling McKay zei hij: ‘Ik zeg u, broeder
David, dat Satan heeft verlangd u te ziften als de tarwe,
maar dat God u indachtig is, en als u uw geloof zult
behouden, zult u in de leidinggevende raden van de
kerk plaatsnemen.’ (Geciteerd in Morrell, Highlights in
the Life, pp. 37–38.)
152
HIJ VOND EEN EEUWIGE PARTNER
David O. en zijn zus Jeanette in 1897,
toen hij aan de University of Utah afstudeerde
en de afscheidsrede hield.
Toen hij in augustus
1899 terugkwam van zijn
zending in Schotland,
begon David O. McKay
les te geven op de Weber
Stake Academy. Op 2
januari 1901 trouwde hij
met Emma Ray in de Salt
Laketempel. Het was een
huwelijk dat 69 jaar lang
een voorbeeld voor de
hele kerk was. Hun liefde
en zorg voor elkaar werd
door de leden van de kerk
opgemerkt. De McKays
kregen zeven kinderen.
Voordat ze in het
huwelijk traden, schreef
David geregeld brieven naar Emma Ray. De volgende
brief van 18 december 1900 is daar een voorbeeld van.
Hij schreef:
‘Lieve schat,
Gelukkig zal ik zijn en trouw,
lieveling, als ik getrouwd ben met jou.
Na zijn zending aanvaardde hij een positie aan de Weber Stake Academy,
waar hij in september 1899 les begon te geven. Na twee en een half jaar werd
hij hoofd van de school. Foto van David O. McKay met leerlingen in 1905.
‘Die woorden blijven naklinken in mijn gedachten
toen ik ze vandaag weer hoorde. Ze vormen uiteraard
slechts een rijmpje of een eenvoudig liefdesgedichtje,
maar ze zijn een weergave van mijn hart, en ze hebben
voor mij een diepere betekenis dan de auteur ooit heeft
bedoeld. Als ik jou trouw ben voordat we getrouwd zijn,
zal het daarna zoveel gemakkelijker zijn. (...)
‘Het lijkt wel een week geleden dat ik je heb gezien,
en slechts twee dagen geleden dat ik op school was.