Presidenten van de kerk - The Church of Jesus Christ of Latter-day ...

Gravure van H. B. Hall and Sons (New York).
Afdeling bijzondere verzamelingen, J. Willard Marriott Library, University of Utah
Presidenten van de kerk
alert en verlangend om ten koste van alles dienstbaar
te zijn.
‘WAT HEB JE MET MIJN NAAM GEDAAN?’
George A. Smith, de grootvader van
George Albert Smith
Na zijn roeping tot
apostel leerde George
Albert Smith een belangrijke
les toen hij over zijn
grootvader George A.
Smith droomde, die lid
van het Quorum der
Twaalf Apostelen was
geweest en raadgever van
president Brigham Young,
en die was gestorven toen
George Albert vijf jaar
oud was. George Albert
was ernstig ziek geweest
en herinnerde zich later:
‘Ik verloor het
bewustzijn en dacht dat ik naar de andere kant van de
sluier was gegaan. Ik stond met mijn rug naar een groot,
prachtig meer, en keek naar een groot bos. Er was niemand
te zien en er was geen boot op het meer of een
andere aanwijzing hoe ik daar terecht was gekomen. Ik
besefte, of meende te beseffen, dat mijn werk op aarde
volbracht was en dat ik naar huis was gegaan. Ik begon
om me heen te kijken om te zien of ik iemand kon zien.
Er was geen enkele aanwijzing dat er iemand woonde.
Ik zag alleen de prachtige bomen voor me en het schitterende
meer achter me.
‘Ik begon de omgeving
te verkennen en
vond al snel een pad tussen
de bomen dat weleens
gebruikt leek te zijn,
hoewel het grotendeels
door gras werd verborgen.
Ik volgde het pad
en toen ik een tijdje had
gelopen en een behoorlijke
afstand door het bos
had afgelegd, zag ik een
George Albert Smith, tussen 1912 en
1914
man mijn richting op
komen. Ik zag dat hij een
grote man was, en ik ging sneller lopen omdat ik hem
als mijn grootvader herkende. In het sterfelijk leven
woog hij ruim 136 kilo. Daaruit blijkt wel hoe groot hij
was. Ik kan me nog herinneren hoe gelukkig ik me
voelde toen ik hem zag. Ik was naar hem vernoemd en
was daar altijd trots op geweest.
‘Toen mijn grootvader enkele stappen bij me vandaan
was, bleef hij staan. Dat was voor mij een reden
138
Afdeling bijzondere verzamelingen, J. Willard Marriott Library, University of Utah
om ook stil te staan. En toen — en ik wil dat de jongens
en meisjes en jonge mensen dit nooit vergeten —
keek hij me ernstig aan en zei:
‘“Ik wil graag weten wat je met mijn naam hebt
gedaan.”
‘Alles wat ik ooit gedaan had ging als een film
door mijn gedachten — letterlijk alles. Al snel bereikte
deze heldere terugblik het moment dat ik daar stond.
Mijn hele leven was afgespeeld. Ik glimlachte, keek
mijn grootvader aan en zei:
‘“Ik heb nog nooit iets met uw naam gedaan waarvoor
u zich hoeft te schamen.”
‘Hij kwam dichterbij en nam me in zijn armen. En
toen hij dat deed, werd ik me bewust van mijn aardse
omgeving. Mijn kussen was nat alsof er water op gegoten
was — nat van de tranen van dankbaarheid dat ik
zijn vraag zonder schaamte had kunnen beantwoorden.’
(‘Your Good Name’, Improvement Era, maart
1947, p. 139.)
HIJ VERKONDIGDE HET EVANGELIE
ZONDER VREES
George Albert Smith was een zendeling. In een
periode van tien jaar zijn er twaalfhonderd boeken en
brochures uitgestuurd naar mensen die geen lid van de
kerk waren en die hij tijdens zijn reizen had ontmoet.
Historische plaatsen zoals de heuvel Cumorah en het
heilige bos werden aangekocht om de boodschap van
het eeuwig heil te verspreiden. Als ontvanger van het
kadaster van de staat Utah, als president van nationale
congressen, voorzitter van de raden van bestuur van
veel bedrijven, en actief begaan met maatschappelijke
ontwikkeling, kunst en wetenschappen, was het zijn
hoogste doel om de kerk aan de wereld te presenteren.
Over het zendingswerk
heeft hij gezegd:
‘Alle vreugde en geluk die
naam waardig spruiten
voort uit het onderhouden
van de geboden Gods
en van gehoorzaamheid
aan zijn advies en raad.
Dus niemand onder ons,
die voorwaarts gaat en
invloed uitoefent op zijn
naasten en vrienden, mag
George Albert Smith
verlegen zijn. We hoeven
mensen niet lastig te vallen,
maar laten we ervoor
zorgen dat ze voelen en weten dat we om hen geven,
niet om er leden bij te krijgen, maar om hen tot de
kerk te brengen zodat zij dezelfde zegeningen mogen