Presidenten van de kerk - The Church of Jesus Christ of Latter-day ...

Presidenten van de kerk
Ulysses S. Grant,
Charles Darwin, Alexander
Graham Bell — dat waren
enkele namen die in 1870
populair waren. In het
verafgelegen Utah ging
een voorsterfelijke
benoeming in vervulling
met de geboorte van een
kind die de aardse naam
kreeg die op een dag
door duizenden geliefd
en gerespecteerd zou
worden. Het kind, George
Albert Smith, werd op 4
april in Salt Lake City
geboren. Net als andere
profeten was zijn jeugd bescheiden. Hij kwam uit een
pioniersgezin en werd opgevoed in een tijd dat er veel
opwinding over de bouw van de Salt Laketempel was.
Als kind zorgde hij voor de koeien, reed paard en ging
naar school. Hij maakte ook graag muziek.
De patriarchale zegen die de dertienjarige George
Albert Smith van patriarch Zebedee Coltrin kreeg, had
grote invloed op zijn geest en instelling. Daarin werd
tegen hem gezegd: ‘U bent al voor de grondlegging van
de aarde geroepen en gekozen om in deze bedeling
voort te komen en te helpen aan de opbouw van het
Zion van God op aarde. (...) En u zult een groot profeet
onder de zonen van Zion worden. En de engelen van
de Heer zullen u dienen. (...) U bent voorbestemd om
een groot dienstknecht van de Heer te worden, want u
zult een groot apostel in de kerk en het koninkrijk van
God op aarde worden, want geen enkel lid van uw vaders
familie zal meer goddelijke macht hebben dan u, want
geen van hen zal u overtreffen.’ (Geciteerd in George
Albert Smith, The Teachings of George Albert Smith,
Robert en Susan McIntosh [1996], p. XIX.)
HIJ HAD AL OP JONGE LEEFTIJD
ERVARINGEN MET GROTE LEIDERS
George Albert Smith werd te midden van grote
dienstknechten van God opgevoed. Hij was vernoemd
naar zijn grootvader, George A. Smith, die apostel en
lid van het Eerste Presidium was geweest. Zijn vader,
John Henry Smith, was ook apostel en werd raadgever
van president Joseph F. Smith.
Toen George Albert vijf was, vroeg zijn moeder of
hij een brief bij president Brigham Young wilde afgeven.
Toen hij het grote hek voor het huis van Brigham Young
opendeed, werd hij tegengehouden door een bewaker
die vroeg wat hij wilde. De jongen antwoordde dat hij
president Young wilde spreken. De bewaker lachte en
134
George Albert Smith, ongeveer vier
jaar oud
Foto: Charles R. Savage
zei dat Brigham Young geen tijd voor een jongetje had.
Op dat moment kwam president Young zijn huis uit en
vroeg wat er aan de hand was. De bewaker gaf uitleg
en president Young zei: ‘Laat hem maar binnenkomen.’
Over dit voorval zei George Albert Smith later:
Kinderen van John Henry en Sarah Farr Smith. George Albert is de
eerste van links.
‘President Young nam me bij de hand en bracht
me naar zijn kantoor. Hij ging achter zijn grote bureau
zitten en tilde me op zijn schoot en sloeg zijn arm om
me heen. Op uitermate vriendelijke toon vroeg hij:
“Wat kan president Young voor je betekenen?”
‘Stel u voor! Hij was president van een grote kerk
en gouverneur van het territorium, en ondanks alle taken
die hij moest verrichten, ontving hij me zo voortreffelijk
en vriendelijk alsof ik een gouverneur van een andere
staat was.’ (Geciteerd in Arthur R. Bassett, ‘George
Albert Smith: On Reaching Out to Others’, New Era,
januari 1972, p. 51.)
Door deze ervaring leerde hij dat ‘grote mensen
altijd tijd vrijmaken voor mensen in nood. (...)
‘Stel u voor wat voor indruk de toekomstige profeet
van de Heer, George Albert Smith, van president
Young had toen hij als kleine jongen uit zijn kantoor
kwam. In zijn volwassen leven vergat hij die les nooit
en was hij zich altijd bewust van mensen die gemakkelijk
over het hoofd werden gezien.’ (Bassett, New Era,
januari 1972, pp. 51–52.)
Jaren later, als lid van het Quorum der Twaalf
Apostelen, sprak ouderling George Albert Smith over
de belangrijke lessen die hij van die grote leiders had
geleerd: ‘Van kinds af aan heb ik geleerd om het goede
te doen, om andere kinderen van onze hemelse Vader
geen pijn te doen. En ik heb geleerd om goede eigenschappen
te ontwikkelen zoals vlijt, gematigdheid, eerlijkheid,
integriteit en alle deugden die mensen bezitten
die door God geëerd en gezegend worden. Ik dank
mijn hemelse Vader dat ik die leringen door middel
van zijn trouwe dienstknechten heb mogen ontvangen.’
(Conference Report, oktober 1906, pp. 46–47.)