Presidenten van de kerk - The Church of Jesus Christ of Latter-day ...

stond op om enkele woorden te spreken en sprak zonder
problemen 45 minuten lang onder leiding van de
Heer. Die avond stortte ik tranen van dankbaarheid
omdat ik van de Heer een duurzaam, volmaakt en
onvoorwaardelijk getuigenis had ontvangen van de
goddelijkheid van dit werk.
‘De zondag nadat ik in Vernon had gesproken,
was ik in Grantsville. Ik zei tegen de Heer dat ik graag
45 minuten wilde spreken. Ik stond op en wist na vijf
minuten al niets meer te zeggen en ik zweette.
‘Na de bijeenkomst liep ik voorbij het verste huis
in het westelijke gedeelte van Grantsville, bijna vijf kilometer,
en ik knielde neer achter een hooiberg en begon
te huilen. Het waren tranen van vernedering. ‘Ik beloofde
God dat ik nooit meer voor een groep mensen zou staan
met het gevoel dat ik alleen maar hoefde op te staan en
te spreken; maar dat ik altijd zou opstaan met het verlangen
om iets te zeggen waar de mensen iets aan hebben,
zonder enige hoogmoed, zoals het geval was toen
ik in Grantsville opstond. En vanaf die dag — vijftig jaar
geleden — tot op de dag van vandaag heb ik altijd een
verlangen in mijn hart gehad om iets te zeggen of voor
te lezen dat van blijvend nut is voor de mensen die naar
mijn stem luisteren.’ (Gospel Standards, pp. 191–193.)
HIJ WAS BEREID OM OFFERS TE
BRENGEN
Heber J. Grant probeerde altijd de raad van de
dienstknechten van de Heer op te volgen: ‘Sinds ik president
van de ring Tooele werd, toen ik nog geen 24 jaar
oud was, heb ik altijd willen weten wat de president
van de kerk wilde en wat de andere leiders van de kerk
van mij verwachtten. En ik heb altijd willen doen wat
zij van mij verwachtten, ongeacht mijn eigen gevoelens
van voorkeur of afkeer. Ik heb zelfs grote financiële
offers gebracht. Een goede vriend van mij [Kolonel A.
G. Hawes] had me bijvoorbeeld een baan van veertigduizend
dollar per jaar aangeboden, terwijl ik van de
kerk een vergoeding van 3600 dollar kreeg.’ (Gospel
Standards, pp. 200–201.)
In 1901 werd ouderling Grant geroepen om in Japan op zending te gaan.
Heber J. Grant Hoofdstuk 7
ZIJN GELOOF IN GOD GAF HEM
ZELFVERTROUWEN
Heber J. Grant geloofde dat de Heer ons op vele
manieren zegent als wij onze plicht doen:
‘Ik kan me herinneren dat ik als jongeman 50 dollar
in mijn zak had, die ik op de bank wilde storten. Toen
ik op donderdagochtend naar de vastendienst ging —
de vastendienst werd toen op donderdag in plaats van
zondag gehouden — en de bisschop een verzoek om
geld deed, ging ik naar hem toe en gaf hem de 50 dollar.
Hij nam er vijf van en gaf me de resterende 45 terug.
Hij zei dat het mijn volledige deel was.
‘Ik zei: “Bisschop Woolley, op grond waarvan wilt
u mij de zegeningen van de Heer ontnemen? Hebt u
vandaag niet verkondigd dat de Heer ons viervoudig
zou zegenen? Mijn moeder is weduwe, en zij heeft 200
dollar nodig.”
‘Hij zei: “Jongen, geloof je dat je die 200 dollar sneller
kunt bemachtigen als ik jouw 45 dollar aanneem?”
‘Ik zei: “Absoluut.”
‘En toen nam hij het aan.
Ouderling Grant (midden) in Japan (1902)
‘Toen ik van de vastendienst naar mijn werk liep,
kreeg ik een idee. Ik stuurde een telegram naar een man
met de vraag hoeveel obligaties hij binnen 48 uur voor
een bepaalde prijs wilde kopen en of ik een wissel
mocht trekken via de Wells Fargo Bank. Ik kende die
man niet. Ik had nog nooit met hem gesproken, maar
ik had hem in Salt Lake City wel eens op straat gezien.
‘Hij stuurde een telegram terug dat hij er zoveel
mogelijk wilde kopen. Ik verdiende 218,50 dollar aan
die transactie.
‘De volgende dag ging ik naar de bisschop en zei:
“Bisschop, nadat ik u die 50 dollar had gegeven heb ik
218,50 dollar verdiend, dus ben ik u 21,85 dollar aan
tiende verschuldigd. Ik zal zelf het verschil tussen de
21,85 en 18,50 dollar moeten bijleggen. De Heer heeft
me bovenop de viervoudige zegeningen niet de volledig
tiende gegeven.”
‘Sommige mensen zullen beweren dat het toch
wel gebeurd zou zijn. Ik denk van niet. Ik denk niet dat
ik het idee had gehad. Ik denk niet dat ik het telegram
had verstuurd.
123