Presidenten van de kerk - The Church of Jesus Christ of Latter-day ...

Presidenten van de kerk
ZIJN HANDSCHRIFT VERBETERDE
VAN ‘HANENPOTEN’ TOT HET BESTE
IN UTAH
‘Toen Heber op een dag met enkele andere jongens
aan het knikkeren was, liep de boekhouder van de Wells
Fargo Company Bank aan de overkant van de straat
voorbij. Een van de jongens zei: “Die man verdient 150
dollar per maand.” Heber rekende uit dat als hij de
zondag niet meerekende die man zes dollar per dag
verdiende en dat hij 120 paar laarzen moest poetsen
om zes dollar te verdienen — als hij vijf cent per paar
rekende. Hij besloot onmiddellijk dat hij op een dag
als boekhouder bij de Wells Fargo Company Bank zou
werken. In die tijd werden alle documenten en afschriften
met een pen geschreven en een goede boekhouder
moest netjes kunnen schrijven. Netjes leren schrijven
was zijn eerste stap op de weg om die baan te krijgen
en zijn plan te verwezenlijken. Dus ging hij aan het werk
om schoonschrijver te worden.
‘Aanvankelijk was zijn handschrift zo slecht dat toen
twee vrienden ernaar keken, de een tegen de ander
zei: “Het lijken wel hanenpoten.” “Nee,” zei de ander,
“het lijkt wel of de bliksem in een inktpot is geslagen.”
Hierdoor werd Heber in zijn trots aangetast. Hij sloeg
met zijn vuist op tafel en zei: “Ooit zal ik in staat zijn
jullie les in schoonschrijven te geven.” (...)
‘Toen hij vijftien was, werd hij aangenomen als
boekhouder en medewerker polisadministratie op een
verzekeringskantoor. Daarover zei hij: “ Ik kon al vrij
netjes schrijven en dat was meer dan voldoende voor
de positie die ik bekleedde. Maar ik was niet tevreden
en bleef dromen en “krabbelen” als ik even niets anders
te doen had. (...) Ik leerde zo mooi schrijven dat ik vaak
buiten kantooruren meer verdiende dan mijn gewone
salaris door kaarten, uitnodigingen en dergelijke te
schrijven en landkaarten te maken. Op negentienjarige
leeftijd deed ik de boekhouding en de polisadministratie
van Henry Wadsworth, de agent van Wells, Fargo & Co.
Ik werkte niet voltijds, en werkte ook niet voor het
bedrijf maar voor de agent persoonlijk. Ik deed hetzelfde
als dat ik in de bank van de heer White had gedaan. Ik
bood aan om veel brieven en dergelijke te archiveren,
en een aantal boeken bij te houden van de Sandy
Smelting Co., die de heer Wadsworth zelf bijhield. De
heer Wadsworth was zo tevreden met mijn werk dat hij
me aannam om voor Wells, Fargo & Co. de incasso’s te
verzorgen. Hij betaalde me daar twintig dollar per maand
voor, bovenop mijn gewone salaris van vijfenzeventig
dollar van het verzekeringsbedrijf. Daarmee stond ik op
de loonlijst van Wells, Fargo & Co., en werd een van
mijn dromen verwezenlijkt.”’ (Bryant S. Hinckley,
Heber J. Grant: Highlights in the Life of a Great Leader
[1951], pp. 39–42.)
120
‘Toen Heber op de polisadministratie van het kantoor
van H.R. Mann and Co. werkte, nog geen twintig
jaar oud, kreeg hij drie keer zijn salaris aangeboden om
als schoonschrijver naar San Francisco te verhuizen.
Later werd hij leraar schoonschrijven en boekhouden
op de University of Deseret (University of Utah). (…)
‘Tijdens een van de territoriale wedstrijden waaraan
hij niet meedeed, zag hij het werk van vier professionele
schoonschrijvers. Hij zei tegen de man die de
leiding over de afdeling kunst had dat hij al voor zijn
zeventiende beter kon schrijven. De man lachte en zei
dat alleen een onbeschaamde verzekeringsagent zo’n
opmerking zou maken. Hij gaf de man drie dollar, het
inschrijfgeld om voor een diploma in aanmerking te
komen, en liet toen het voorbeeld ophalen van het werk
dat hij voor zijn zeventiende had geschreven. Hij hing het
op en zei: “Als de juryleden weten wat goede schoonschrijfkunst
is, zal ik een diploma krijgen.” Hij vertrok
met een diploma voor de beste schoonschrijver van het
territorium. Hij stimuleerde de schoonschrijfkunst onder
de jongeren van Zion en bood veel prijzen voor de
beste resultaten.’ (Hinckley, Heber J. Grant, pp. 40–41.)
HIJ WAS VASTBESLOTEN OM TE LEREN
ZINGEN
‘Ik heb leren zingen.’
Net als met honkbal en schoonschrijven was Heber
J. Grant vastbesloten om te leren zingen, ondanks de
negatieve opmerkingen van anderen. Jarenlang oefenen
leverde middelmatige resultaat op. Hij heeft daarover
geschreven:
‘Mijn moeder probeerde me als klein kind al te
leren zingen, maar dat lukte niet omdat ik geen wijs
kon houden.
‘Toen ik op tienjarige leeftijd van professor Charles
J. Thomas zangles kreeg, probeerde hij vergeefs om me
toonladders te laten zingen of wijs te houden, maar
uiteindelijk gaf hij wanhopig de moed op. Hij zei dat ik
op deze wereld nooit zou leren zingen. Misschien dacht
hij dat ik die goddelijke gave in een andere wereld zou
Schilderij: Robert T. Barrett. KOPIËREN NIET TOEGESTAAN