Presidenten van de kerk - The Church of Jesus Christ of Latter-day ...

Joseph F. Smith kende een ongebruikelijk zware
jeugd, waardoor hij erg volwassen voor zijn leeftijd was.
Toen hij vijf was, werden zijn vader en oom in Carthage
(Illinois) vermoord. Toen hij zeven was, reed hij een
ossenwagen van Montrose (Iowa), vlakbij Nauvoo, naar
Winter Quarters — een afstand van ruim 320 kilometer.
‘Mary Smith bleef tot de zomer van 1846 met haar
gezin in Nauvoo. Een dag of twee voor de slag om
Nauvoo, laadde ze onder bedreiging haar kinderen en
zoveel mogelijk spullen als ze kon dragen op een vlot
en stak de Mississippi over naar een plek bij Montrose.
Ze kampeerden die nacht onder de bomen aan de oever
van de rivier. Daar hoorden ze de verschrikkelijke aanvallen
op Nauvoo. (...) Hoewel Joseph nog geen acht
was, moest hij een van de ossenwagens van Montrose
naar Winter Quarters rijden. Daar bleef het gezin tot het
voorjaar van 1848 waar ze, door hard werken en met
de hulp van vrienden die niet voorbereid waren om de
reis voort te zetten, voldoende trekdieren, voertuigen
en benodigdheden verzamelden om de reis over de
vlakten te maken.’ (Joseph Fielding Smith, Life of Joseph
F. Smith [1938], p. 131.)
Toen hij bijna negen was, moest Joseph F. met
enkele andere jongens op het vee passen dat drie kilometer
buiten Winter Quarters aan het grazen was. Toen
het vee op een ochtend aan het grazen was, bestegen
de jongens hun paarden en vermaakten zich door korte
wedstrijden te houden en over greppels te springen.
Plotseling werden ze door indianen overvallen.
Joseph F. herinnerde zich: ‘Mijn eerste indruk of
impuls was ervoor zorgen dat het vee niet werd weggedreven,
want heel even dacht ik aan onze reis naar de
vallei, hoe afhankelijk we van ons vee waren, en hoe
verschrikkelijk het zou zijn als we in Winter Quarters
moesten blijven. Ik voegde de daad bij het woord en
galoppeerde op volle snelheid om het vee zo mogelijk
in de richting van onze verblijfplaats te leiden.’
(Geciteerd in Smith, Life of Joseph F. Smith, p. 135.)
Terwijl de anderen hulp gingen halen, probeerde
Joseph F. om het vee zo snel mogelijk terug naar het
stadje te drijven. Maar hij was niet in staat om aan de
indianen te ontsnappen. Zij hadden hem al snel ingehaald.
Maar de jongen bleef ontwijken en vluchten totdat
zijn paard buiten adem raakte. Hij zei: ‘Er verscheen
een indiaan aan mijn linkerzijde en een aan mijn rechterzijde.
Ze namen me ieder bij een arm en een been en
tilden me van mijn paard. Ze verminderden vaart totdat
mijn paard onder me vandaan was en gooiden me toen
gewelddadig op de grond. Verscheidene paarden sprongen
van achteren over me heen, maar ik raakte niet
gewond. De indianen kregen mijn paard te pakken en
zonder snelheid te verminderen vertrokken ze in de
richting vanwaar ze gekomen waren.’ (Geciteerd in
Smith, Life of Joseph F. Smith, p. 136.)
Joseph F. Smith Hoofdstuk 6
De achtervolging duurde zolang dat de mannen die
van de velden kwamen de terugkeer van de indianen
konden verhinderen. Het vee werd gered, maar het
paard van Joseph F. werd nooit meer teruggevonden.
HET GELOOF VAN ZIJN MOEDER
Terwijl ze op weg
waren om voorraden in
te slaan voor de lange
reis van Winter Quarters
naar de Salt Lake Valley,
was Joseph F. Smith
getuige van het vertrouwen
en het geloof in God
dat zijn moeder had om
beletsels uit de weg te
ruimen. Toen ze op een
avond bij een beekje hun
kamp opsloegen, vlakbij
enkele mannen met een
kudde vee, liet Joseph F.
de ossen van het gezin
Mary Fielding Smith
verderop grazen.
De volgende ochtend konden ze hun beste juk
ossen niet vinden. Joseph F. en zijn oom zochten de
hele ochtend totdat ze allebei ontmoedigd waren. Hij
herinnerde zich: ‘Ik ging als eerste terug naar onze
wagens, en toen ik dichterbij kwam, zag ik mijn moeder
in gebed op haar knieën zitten. Ik bleef even staan en
kwam toen zachtjes naderbij totdat ik haar smeekbede
tot de Heer kon horen. Ze vroeg of Hij ons niet in deze
hulpeloze situatie wilde achterlaten, maar ons wilde
leiden om ons juk ossen terug te vinden, zodat we veilig
onze reis konden voortzetten. Toen ze opstond, stond
ik vlakbij haar. De eerste uitdrukking op haar dierbare
gezicht was een lieve glimlach, waardoor ik in mijn ontmoedigde
bui hernieuwde hoop kreeg en een gevoel
van vertrouwen dat ik nog nooit eerder had gehad.’
(Geciteerd in Smith, Life of Joseph F. Smith, p. 132.)
Door gebed vond Mary Fielding Smith haar verloren ossen
Schilderij: Sutcliffe Maudsley
Foto: Don O. Thorpe
99