Presidenten van de kerk - The Church of Jesus Christ of Latter-day ...

GOD DE VADER EN ZIJN ZOON,
JEZUS CHRISTUS, VERSCHENEN AAN
DE JONGE PROFEET
Een typische kampvergadering in de periode 1830–1835; tekening van A. Rider
In het begin van de negentiende eeuw was er veel
opwinding over godsdienst in het westen van New York.
(Zie De geschiedenis van de kerk in de volheid der tijden
[2000], pp. 30–32.) De jonge Joseph Smith, die
door deze heftigheid werd beïnvloed en zich zorgen
maakte over zijn geestelijke gesteldheid, was in de war
door al die tegenstrijdige leringen. Er waren zoveel
kerken en vijandige sekten. Ze streden allemaal tegen
elkaar. Wie had er gelijk? Hoe kon iemand dat zeker
weten? Joseph vond het antwoord op deze vragen in het
voorjaar van 1820, toen God de Vader en zijn Zoon,
Jezus Christus, aan hem verschenen. (Zie Geschiedenis
van Joseph Smith 1:5–20.)
Toen president
Harold B. Lee op 28 juli
1973 het heilige bos
bezocht, zei hij: ‘Ik weet
dat dit de plek is waar de
Vader en de Zoon verschenen.’
(Van Orden,
‘Pres. Lee Visits Hill
Cumorah’, Church News,
4 augustus 1973, p. 3.)
Het heilige bos, bij Palmyra (New York)
AANVULLENDE BIJZONDERHEDEN UIT
HET VERSLAG DAT JOSEPH SMITH IN
1832 OVER HET EERSTE VISIOEN
SCHREEF
Tijdens zijn bediening sprak de profeet Joseph
Smith vaak over het eerste visioen. In 1838 schreef hij
het verslag in de Geschiedenis van Joseph Smith, in de
Parel van grote waarde. (Zie Geschiedenis van Joseph
Smith 1:2.)
Welwillend ter beschikking gesteld door de Library of Congress
Schilderij: John Scott
‘Toen het licht op mij rustte, zag ik twee
Personen, wier glans en heerlijkheid
elke beschrijving tarten, boven mij in de
lucht staan’ (Geschiedenis van Joseph
Smith 1:17).
Joseph Smith Hoofdstuk 1
In een eerder verslag
gaf hij wat aanvullende
bijzonderheden over zijn
ongewisheid welke kerk
waar was en over zijn
verontrustende vragen
waardoor hij uiteindelijk
God om raad vroeg: ‘Toen
ik ongeveer twaalf jaar
oud was, begon ik me
ernstig zorgen te maken
over het welzijn van mijn
eeuwige ziel, waardoor ik
de Schriften ging bestuderen,
want ik had
geleerd dat zij het woord
van God bevatten. Dus
toen ik me tot de Schriften
wendde en nauw contact
had met mensen van verschillende geloofsrichtingen,
begon ik me bijzonder te verbazen, want ik merkte
dat zij niet in overeenstemming leefden met de heilige
levenswandel en het rechtschapen gedrag dat ik in die
heilige schatkamer aantrof. Dat was een trieste ervaring
voor mijn ziel. Dus van mijn twaalfde tot mijn vijftiende
levensjaar dacht ik diep na over de omstandigheden
van de wereld waarop de mens zich bevond — de conflicten
en verdeeldheid, de goddeloosheid en gruweldaden,
en de duisternis die de geest van de mens
vervulde. Mijn geest raakte steeds meer van streek,
want ik begon mij bewust te worden van mijn zonden.
En terwijl ik de Schriften bestudeerde, kwam ik tot de
conclusie dat de mensheid zich niet tot de Heer richtte,
maar van het ware en levende geloof was afgevallen. En
er was geen gemeente of geloofsrichting te vinden die
gebaseerd was op het evangelie van Jezus Christus dat
in het Nieuwe Testament wordt beschreven. En ik was
bedroefd over mijn eigen zonden en de zonden van de
wereld, want ik las in de Schriften dat God dezelfde is
gisteren, heden en voor eeuwig, dat Hij geen aannemer
des persoons is, omdat Hij God is. Want ik keek naar
de zon — het magnifieke hemellichaam dat de aarde
verlicht — en naar de maan, die zich in hun grootsheid
door de hemelen bewegen, en ook naar de sterren die
in hun heerlijkheid voortrollen, en ook de aarde waarop
ik mij bevond, en de dieren van het veld en de vogels van
de lucht en de vissen van de zee, en bovendien de mens
die in heerlijkheid, kracht en schoonheid op de aarde
leeft. (...) En toen ik over deze dingen nadacht, riep
mijn hart uit: “De wijze man had gelijk toen hij zei dat
de dwaze man in zijn hart zegt dat er geen God is.” En
mijn hart riep uit: “Zij getuigen allen van een almachtige
en alomtegenwoordige macht, een opperwezen dat
5