Sant Aloi QXP - Université de Provence

‘m’ acò davalo de l’auturo
Pèr ana prene la veituro
A dos lègo de soun endré.
Dins la carrairo filo dre
E vai ajougne la grand routo
Que tout-bèu-just avau dessouto
Blanquejo au mitan di campas.
Dins lou mistèri e dins la pas
Es la naturo enmantelado:
Dóu cèu la capo es estelado
Enca ‘n brisoun vers lou Pounènt
Car dóu Trelus l’aubo en venènt,
Dins lou cèu que se despestello,
Peralin coucho lis estello.
La luno espinchant de-galis,
La luno blanco amount palis.
Darrié desparèisson li téule
De Broussinet. Lou cri-cri gréule
Di grihet s’ause dins li blad
Que l’auro fresco fai gibla;
Pus luen, lou dindin di sounaio:
Lou pastre d’en Bourdas, en aio,
Enclaus l’avé ‘mé de grand crid
— Brrr! Brrr! fai-lèi vira, Labrit!
Tout en japant Labrit varaio
Autour de l’avé que s’adraio
Au jas ‘mé de long belamen...
Lou jour pounchejo, i’a’n moumen.
Un rai de soulèu, sus li mourre,
Subran fai rougeja li roure,
E, s’enaurant vers lou cèu blu,
L’auceliho trais soun salut
A l’astre-rèi que, fièr s’emplano,
Largant sus li mount e la plano
Amour, vido, glòri, trelus!
Enterin dindo l’Angelus,
E lou brave curat se signo
Quand, davans éu, en drecho ligno,
Vèi s’auboura, de l’autre las,
Di De Fourbin lou castelas
Que tout un vilage dóumino.