Sant Aloi QXP - Université de Provence

S’acò pòu faire soun plesi.
D’avau tout estènt benesi
Cadun s’en vèn emé lou ruscle:
Car l’ouro se fai bono. A l’uscle,
A l’uscle dóu soulèu de jun,
Emé lou curat qu’es à jun
Lou cors-sant qu’enredis li muscle
Es à la chambro remena
Ounte van servi lou dina!
Tóuti s’entaulon. Se devino
Que lou curat, dóu tèms que dino,
A sant Aloi fai vis-à-vis...
I’aurié vougu vira l’esquino
Pèr lou pas vèire, à soun avis;
Car sant Aloi ié fai la mino,
Sa bello caro s’enlumino,
Dirias, d’uno estranjo clarour...
Sèmblo ié dire emé furour:
— Me la pagaras, bouto, bouto!
La salo estènt dessus-dessouto
L’avien pausa sus d’uno bouto.
Paure curat! n’èro tout nè,
De bon apetis tant dinè;
Ié passè lèu lou treboulèri.
Pièi au vilage gai e lèri
Pèr canta vèspro s’entournè.
D’avau tres jour la fèsto duro:
Fau que lou prougramo à tout pres
S’óusserve de fiéu en courduro.
Pèr li jue chasque jour es pres.
Pièi un bèu sero, emé lou fres,
Mounton Sant Aloi, en veituro,
Countènt de rejougne l’auturo:
Coume es ana, n’es revengu.
Pecaire! en bas n’a vist de duro,
N’a vist de verdo e de maduro;
Pèr bonur qu’es bono naturo!
‘m’ acò, coume èro counvengu,
Au curat pagon soun degut:
Cinq franc, un blanc poulit escut.