Sant Aloi QXP - Université de Provence

Autant n’en embalo lou vènt.
Escouto-me, fau que te parle:
Aquest estiéu, au païs d’Arle,
Te menarai vèire Mistrau.
Veiras lou Rose emé la Crau,
Te menarai enjusqu’i Santo,
Enjusqu’i Santo aperalin.
Pregaras, man jouncho e frount clin,
Dins la vièio glèiso impausanto
Ounte Mirèio, en sourrisènt,
D’amour es morto pèr Vincènt.
Faren lou roumavage ensèn;
Mai pèr acò, Muso, ma migo,
Fau acaba noste pres-fa.
Se restavian en plant, que, digo?
Ah! ié sarian sus lis ourtigo!
Quant n’i’a qu’anarien se trufa
De tu, de iéu sènso vergougno?...
Anen, me fagues pas la fougno,
An, zóu! repren lèu ta zambougno
Qu’avèn encaro de besougno!
Ploures pas mai, seco ti plour:
As proun ploura, vai, dins ta vido...
Au cant lou bèu tèms te counvido,
Canto! Se di flour siés ravido,
Canto! te dounarai de flour,
De flour que pèr tu, ma poulido,
Dins la campagno enfestoulido
Li chato amistouso an culido.
N’i’a, ve, de tóuti li coulour:
Oh! quant de flour e de floureto!
Bluio, blanco, roujo, saureto,
Pervenco bruno coume tu,
Que lou soulèu e lis aureto
Espeliguèron, li paureto!
Noste soulèu n’a de vertu!
Tu, fai espeli de vers, muso,
Despacho-te que lou tèms fuso...
Leitour, iéu te demande escuso
Se ma muso t’a fa langui.
De flour n’a vougu tèsto aqui: