Sant Aloi QXP - Université de Provence

E n’i’a toujour meme à Sant-Pèire
D’aquéli que volon pas crèire,
Que, pèr miés faire, anèron vèire,
Devinas quau, bràvi legèire?
Anèron vèire mèste Aloi,
Aloi lou masc qu’èro enca goi
D’un cop de pèd davans la cambo
E que toucant soun mas soulet
Prenié lou fres au ventoulet,
La bando à soun entour se rambo:
— Bon sèr, mèste Aloi, coume anas?
— Vai forço miés, bràvi coulègo;
Pamens fariéu panca ‘no lègo...
Nous an foutu li capounas!
M’en vau pas dóu Pèd-de-la-Colo
E, vès, m’amuse en de bricolo.
Oh! coume avès agu bon nas!
La fremo es encò di vesino,
Li drole courron dins l’ermas,
Vau miés qu’intren dins la cousino:
Siéu tout soulet pèr aro au mas.
Intren, charraren à nosto aise
Que sus d’eiçò cadun se taise!
E mèste Aloi s’aubourè d’aise
En s’ajudant de soun bastoun.
Dins la cousino, en un cantoun,
Ajoucado sus d’uno branco
Vesias uno galino blanco,
E pièi, un pau mai escoundu,
‘mé de grands uei lusènt, un du
Que fasié pòu; pièi uno graio;
E pièi, penjado à la muraio,
La pèu de quauco laido serp
Que ié demandon en que sèr:
— Porto bonur! — Sus d’uno lauso
Avien brega de cacalauso...
Enfin, sus la mastro, un gros cat,
Un gros cat negre èro à rounca.
Entendóumens lou masc pendoulo
Au vièi cremascle uno grando oulo.
Abro lou fue, pièi fai subran: