Sant Aloi QXP - Université de Provence

Disié de tant bèlli paraulo
Que d’èstre un sant fasié l’efèt.
Pèr plesi l’escoutavon. Quouro
D’ana dourmi pièi piquè l’ouro,
Lou bon roumiéu emé grand gau
S’anè jaire dins un lié caud.
E l’endeman, revoi, alègre,
Avans de parti, lou pelègre
Fai à Beloun soun gramaci:
— Avans que m’en vague d’eici.
Ié dis, d’abord que sias tant sage,
Pèr tout lou bèn que m’avès fa,
Vole tambèn pèr un benfa,
Marca, brave ome, moun passage.
A voste fue me siéu caufa,
M’avès trata coume un di vostre:
Quau douno i paure, presto à Diéu.
Voste bon cor i’es agradiéu
E soun poudé vòu que se mostre
Sus vous e sus vòstis enfant;
Lou bèn qu’i paure li gènt fan,
Lou fan à-n-Éu. Pas e bèn-èstre
Sus vous avèngon longo-mai!
Diéu vous acordo un doun, o mèstre!
Que vous defautara jamai!
Diéu vous garde! — Diguè pas mai
E partiguè.... — M’a tout l’èr d’èstre
Un benurous aquéu roumiéu;
S’a di verai ‘quel ome estrange,
Moun Diéu, que bonur es lou miéu!
Faguè Beloun traspourta is ange.
Aquéu roumiéu quau èro dounc?
Èro sant Labre qu’en guierdoun
I Beloun a leissa lou doun
Qu’éli despièi an de-countùni.
De Broussinet li gènt fidèu
Mèste Beloun, coume se dèu,
Lis adoubè; mai n’i’ aguè d’ùni
Qu’èron peréu forço endeca
E qu’à Beloun cresien panca