Sant Aloi QXP - Université de Provence

Ié vèn de gènt de touto meno:
Quau pèr lis os, quau pèr li veno,
Quaucun s’enfaucho, zóu, se meno
A Rians, vèire mèste Beloun.
N’en vèn de pertout: de Marsiho,
De Draguignan, d’Ais, de Touloun.
Beloun de-longo tèn sesiho.
Li gènt i’an fe. Lou doun de Diéu
Passo i Beloun de paire en fiéu.
— Mai aquéu doun, aquelo sciènci
Coume acò i’es vengu? — Paciènci!
Vous lou vau dire pan pèr pan,
Coume lou tène d’un coumpan
Qu’emai siegue un pau galejaire,
Troumpo jamai, à moun vejaire.
Se proumié s’es troumpa, pechaire,
Alor sian dous que nous troumpan.
Un pelerin dins la countrado
Passavo en demandant soun pan.
Just au mas di Beloun, pan! pan!
Vai demanda la retirado.
Èro l’ivèr, à la vesprado.
Tèms negre. Lou roumiéu, ai-las!
Avié la fringalo, èro las
E jala: toumbavo de glas,
E l’auro tant boufavo forto
Qu’aurias pas vist un chin pèr orto.
Mèste Beloun ié duerb la porto
E ‘n lou vesènt à la clarta
De soun calèn, es espanta.
—Perdoun, brave ome caritable,
Au noum de Diéu, la carita!
Un tros de pan! Dins un estable
Anue poudrias pas m’assousta?
L’ome avié l’èr tant respetable,
Mau-grat si roupiho en estras,
Que lèu Beloun ié dis: — Intras,
Intras, brave ome! — L’oustalado
Pròchi dóu fue s’èro entaulado.
Alor lou roumiéu se caufè,
Pièi lou faguèron metre à taulo: