Sant Aloi QXP - Université de Provence
Sant Aloi QXP - Université de Provence Sant Aloi QXP - Université de Provence
LA COUNVERSIOUN DE SANT ALOI I Noste Segne Diéu lou Paire, un jour, en Paradis èro apensamenti. L’enfant Jèsu ié venguè: — Paire, qu’avès? — Ai, respoundeguè Diéu, un pensamen que me tavanejo... Tè, regardo eilavau. — Ounte? diguè Jèsu. — Pereilavau, dins lou Limousin, à dre de moun det: veses bèn dins aquéu vilage, vers la bourgado, une boutigo de manescau, uno bello e grando boutigo? — Vese. — Eh! bèn, aqui se trovo un ome qu’auriéu vougu sauva. lé dison mèste Aloi. Es un ome de la bono, óusservaire fidèu de mi coumandamen, caritadous au paure, serviciable pèr quau que fugue, d’un bon comte emé la pratico, e tabassant d’uno aubo à l’autro sèns mau parla ni renega... O, me semblavo digne de veni un grand sant. — E quau empacho? diguè Jèsu. — Soun ourguei, mon enfant! Pèr amor qu’es un oubrié de la proumiero man, Aloi crèi que sus terro noun i’ague res au-dessus d’éu; e la cresènço meno perdre. — Moun Segne Paire, faguè Jèsu, se me voulias permetre de davala sus terro, assajariéu de lou counverti. — Vai, moun bèu drole! E lou bon Jèsu davalè. II Vesti en apendris, soun paquetoun darrié l’esquino, lou divin mesteirau arribo dre dins la carriero ounte demouravo Aloi. Sus la porto d’Aloi i’avié l’ensigno, e l’ensigno pourtavo aquest escri: Aloi lou manescau, mèstre sus tóuti li mèstre, forjo un ferre dins dos caudo. Lou pichot aprendis met dounc lou pèd sus lou lindau, e levant soun capèu: — Diéu vous lou doune bon, mèstre, e ‘n touto la coumpagno! S’avias besoun d’un pau d’ajudo? — Pas pèr aro, respond mèste Aloi. — Adessias dounc, sara pèr un autre cop. E lou bon Jèsu countùnio soun camin. L’avié ‘n roudelet d’ome que parlavon dins la carriero. — Auriéu pas cresegu, diguè Jèsu en passant, que dins uno boutigo ansin, ounte ié dèu avé tant d’obro, me refusèsson lou travai!
— Espèro un pau, mignot, un di vesin ié fai: coume èi qu’as saluda en intrant vers mèste Aloi? — Eh! bèn, ai di coume se dis: « Diéu vous lou doune bon, mèstre, e’n touto la coumpagno! » — Ha! falié pas dire ansin. Lou falié nouma mèstre subre tóuti li mèstre... Tè espincho l’escritèu. — Es verai, diguè Jèsu, vau assaja ‘ncaro uno fes. E’m’acò, d’aquéu pas, retourno à la boutigo: — Diéu vous lou doune bon, mèstre subre tóuti li mèstre! aurias pas besoun d’oubrié? — Intro, intro, respond mèste Aloi, ai pensa desempièi que tambèn t’óucuparian... Mai ve, escouto eiçò pèr uno bono fes: quand me saludaras, dèves m’apela mèstre subre tóuti li mèstre, car, — es par pèr me vanta mai d’ome coume iéu, que fan un ferre dins dos caudo, noun n’i’a pas dous en Limousin. — Ho! faguè l’aprendis, nautre, dins noste endré, li fourjan rèn que dins uno! — Rèn que dins uno caudo? Taiso-te, vai, margoulin, qu’acò’s de causo pas poussiblo. — Bèn! anas vèire, mèste subre tóuti li mèstre... III Jèsu pren un tros de ferre, lou jito dins la forjo: boufo, empuro lou fiò,e quand lou ferre es rouge, qu’es rouge emai auben, vai pèr lou querre emé la man... — Ai! paure bedigas! lou proumié coumpagnoun ié crido, te vas rabina li det! — Agués pas pòu, replico Jèsu; moun Diéu, vous rènde gràci! dins noste endré, avèn pas besoun d’estanaio. E lou pichot oubrié arrapo emé la man lou ferre flame-rouge, lou porto sus l’enclume e ‘mé soun martelet, pin! pòu! patin! patòu, en un vira-d’iue l’estiro, l’aplatis, l’enredounis, e l’estampo tant bèn que sèmblo qu’es moula. Lou proumié coumpagnoun èro contro li boufet que n’en disié pas uno, mai tant mai se pensavo... — Ho! diguè mèste Aloi, emai iéu, se vouliéu bèn! Zóu! acampo un tros de ferre, lou bouto dins la forjo; boufo empuro lou fiò; e quand lou ferre es caud e rouge, lou vòu prene à la man coume soun apendris e l’adurre à l’enclume mai se brulo li det. A bèu se despacha, a bèu faire soun dur, fau que lou lache en plen pèr courre is estanaio. Lou ferre de chivau enterin se refrejo... E zóu! patin! patòu! patatin! patatòu! li belugo gisclon... Ah! paure mèste Aloi aguè bèu tabassa e se despoutenta, pousquè jamai veni à l’acaba dins uno caudo.
- Page 1 and 2: Léon Spariat Centre International
- Page 3: 7 de Mai 1898. A MOUN PAIRE A tu qu
- Page 7 and 8: PROULOUGUE Vaqui de vers, leitour a
- Page 9 and 10: Au felibre que te coumando E que p
- Page 11 and 12: Sèmblo qu’escalas fin qu’i ni
- Page 13 and 14: Coudoun que, menèbre, mourrejo E
- Page 15 and 16: E, vès, siéu pas sènso inquietud
- Page 17 and 18: Es Tereset qu’emé proun peno, En
- Page 19 and 20: Tant l’an flouri que sènt qu’e
- Page 21 and 22: Faguè d’estùdi. Es lou soulet Q
- Page 23 and 24: — Ja! Brr! Ja! filo! L’ouncle,
- Page 25 and 26: Cant II L’ENCANT LOU GRAND REPAS
- Page 27 and 28: Zóu quau ié mete mai? s’esclamo
- Page 29 and 30: D’abi-bitudo can-cantan! Fai n’
- Page 31 and 32: — L’atroubaras au founs dóu v
- Page 33 and 34: — I’aurié rèn d’estounant
- Page 35 and 36: E lou tambour toujour rampello Pèr
- Page 37 and 38: Noun vous estoune se van plan! D’
- Page 39 and 40: S’escaufon la bilo pèr rèn. Ane
- Page 41 and 42: — S’acourdaran! — I’a pas d
- Page 43 and 44: Cant IV MÈSTE BELOUN E SANT LABRE
- Page 45 and 46: Ié vèn de gènt de touto meno: Qu
- Page 47 and 48: E n’i’a toujour meme à Sant-P
- Page 49 and 50: Quand quatecant s’entènd un brut
- Page 51 and 52: Boudiéu, que chamatan d’infèr!
- Page 53 and 54: Fai vèire à la terro Que fas soul
LA COUNVERSIOUN DE SANT ALOI<br />
I<br />
Noste Segne Diéu lou Paire, un jour, en Paradis èro apensamenti. L’enfant Jèsu ié<br />
venguè:<br />
— Paire, qu’avès?<br />
— Ai, respoun<strong>de</strong>guè Diéu, un pensamen que me tavanejo... Tè, regardo eilavau.<br />
— Ounte? diguè Jèsu.<br />
— Pereilavau, dins lou Limousin, à dre <strong>de</strong> moun <strong>de</strong>t: veses bèn dins aquéu vilage,<br />
vers la bourgado, une boutigo <strong>de</strong> manescau, uno bello e grando boutigo?<br />
— Vese.<br />
— Eh! bèn, aqui se trovo un ome qu’auriéu vougu sauva. lé dison mèste <strong>Aloi</strong>. Es un<br />
ome <strong>de</strong> la bono, óusservaire fidèu <strong>de</strong> mi coumandamen, caritadous au paure, serviciable<br />
pèr quau que fugue, d’un bon comte emé la pratico, e tabassant d’uno aubo à l’autro sèns<br />
mau parla ni renega... O, me semblavo digne <strong>de</strong> veni un grand sant.<br />
— E quau empacho? diguè Jèsu.<br />
— Soun ourguei, mon enfant! Pèr amor qu’es un oubrié <strong>de</strong> la proumiero man, <strong>Aloi</strong><br />
crèi que sus terro noun i’ague res au-<strong>de</strong>ssus d’éu; e la cresènço meno perdre.<br />
— Moun Segne Paire, faguè Jèsu, se me voulias permetre <strong>de</strong> davala sus terro,<br />
assajariéu <strong>de</strong> lou counverti.<br />
— Vai, moun bèu drole!<br />
E lou bon Jèsu davalè.<br />
II<br />
Vesti en apendris, soun paquetoun darrié l’esquino, lou divin mesteirau arribo dre<br />
dins la carriero ounte <strong>de</strong>mouravo <strong>Aloi</strong>. Sus la porto d’<strong>Aloi</strong> i’avié l’ensigno, e l’ensigno<br />
pourtavo aquest escri: <strong>Aloi</strong> lou manescau, mèstre sus tóuti li mèstre, forjo un ferre dins<br />
dos caudo.<br />
Lou pichot aprendis met dounc lou pèd sus lou lindau, e levant soun capèu:<br />
— Diéu vous lou doune bon, mèstre, e ‘n touto la coumpagno! S’avias besoun d’un<br />
pau d’ajudo?<br />
— Pas pèr aro, respond mèste <strong>Aloi</strong>.<br />
— A<strong>de</strong>ssias dounc, sara pèr un autre cop.<br />
E lou bon Jèsu countùnio soun camin. L’avié ‘n rou<strong>de</strong>let d’ome que parlavon dins la<br />
carriero.<br />
— Auriéu pas cresegu, diguè Jèsu en passant, que dins uno boutigo ansin, ounte ié<br />
dèu avé tant d’obro, me refusèsson lou travai!
Change language