The Lion - Lions Clubs International - MD 112 Belgium

in Engelse handen. Achter de bar bevinden
zich maar liefst drie restauratiewagens, elk
met een ander interieur, en je krijgt op voorhand
instructies over welke restauratiewagen
op je wacht. De ene is al mooier dan
de andere, en overal word je koninklijk onthaald.
Ofwel kies je het menu van de dag,
ofwel dineer je à la carte. Het restaurant
van de Orient-Express is ronduit somptueus,
superlekker en uitermate verfijnd. Hun keukenpersoneel
recruteren ze dan ook uit de
beroemdste hotels ter wereld. Als je vriendelijk
glimlacht naar de ober, krijg je bovendien
de menukaart mee als souvenir.
Kortom, een betoverende avond, met de
nachtelijke landschappen die voorbijschuiven…
Om half één kruipen we met een koninklijk
gevoel in het stapelbed. Het is even
wennen aan dat wiegen en wiebelen, en
bovendien is onze maag het niet gewend
om zo laat zo uitgebreid te eten, maar na
een poos kunnen we dan toch de slaap
vatten.
James B Sherwood redde de legendarische
luxetrein toen hij in 1977 twee van de rijtuigen
kocht op een veiling bij Sotheby’s in
Monte Carlo. De daaropvolgende jaren
kocht hij nog meer rijtuigen op, en reserveerde
een miljoenenbudget voor de restauratie
ervan. In mei 1982 verrees de feniks
voorgoed uit haar as en reed de Venice
Simplon-Orient Exppress weer van Londen
naar Venetië. Met de val van het IJzeren
Gordijn in 1989 kon de trein bovendien weer
heel wat oorspronkelijke routes volgen:
Praag, Krakau en Dresden.
Rond zes uur passeren we Innsbruck. Om
acht uur wekt de steward ons, zoals we gevraagd
hadden. Min of meer aangekleed
bestellen we wat later het ontbijt, dat in ons
compartiment geserveerd wordt: een zilveren
dienblad met het typisch blauw-witte
servies, een kan koffie, fruitsap, croissants en
chocoladebroodjes, fruitsalade, jam en
kaas. Het is alweer jongleren met de beschikbare
ruimte, maar het blijft een unieke
belevenis, met de berglandschappen die
ons begeleiden. De rest van de voormiddag
probeer ik mijn haar in bedwang te krijgen,
grasduinen we in de vele folders over
de Orient-Express en lopen we langs in de
bar en de boetiek. Rond de middag houdt
de trein een half uur halt in een Oostenrijks
station en kunnen we even flaneren over
het perron. Daarna wacht alweer een uitgebreide
lunch op ons.
In 1929 zat de Orient Express tien dagen
vast in een sneeuwstorm op 90 kilometer
van Budapest. Het werd wereldwijd voorpaginanieuws
en het inspireerde Agatha
Christie voor haar thriller ‘Murder on the
Orient Express’. Het boek verscheen vijf jaar
later (deadlines waren toen nog
niet zo dwingend). Acteur David
Suchet reisde eind vorig jaar mee
om zich helemaal in te kunnen
leven in zijn rol van Hercules Poirot.
Hij mocht zelfs even treinconducteur
spelen ‘to get the real feeling’.
Soms wordt deze trein ook wel eens
de love train genoemd. Geïnspireerd
door de sublieme omgeving,
gaan sommige stellen helemaal uit
de bol… Gelukkig zijn de compartimenten
goed geïsoleerd, en hebben
we geen last van de buren.
Omgekeerd proberen wij onszelf in bedwang
te houden door verhalen over onze
studententijd boven te halen. Toen reisden
we ook naar Venetië, maar dan wel met de
fiets – of met een grote rugzak. Dàt is pas
nostalgie…
In de late namiddag arriveren we in La Serenissima.
Het is beter onderweg te zijn dan
ergens te arriveren. De Orient Express is daar
het beste bewijs voor. Al verdwalen we die
avond graag in de vele steegjes van Venetië,
en vullen we de volgende dagen met
een bezoek aan de Biënnale in de Giardini
en aan TRA, de adembenemende expositie
van Axel Vervoordt in Museo Fortuny.
Wim en Anne-Marie Goossens-Segers
Meer info:
www.orient-express.com
Murder on the Orient Express
(Agatha Christie)
CULTUUR - CULTURE
25