Marius Bourrelly - Université de Provence

Cresès que fusarié coumo acò? Nàni! Un jour,
Emé l’Estouma dou manjaire,
Lei Membre aguèron quaucarèn,
Uno lagno, quàsi pèr rèn,
Coumo arribo de-fés ei gènt.
E degun vouguè plus li servi de coumpaire,
Per-fin de lou leissa tout soulet sus sei dént.
Lei man, que pouerton la manjaio
A la bouco, sus lou dabas,
De-long dei cambo, au bout dei bras,
Restèron aplanta sènso fa d’embarras,
Coumo un clavèu dins la muraio.
— Si sian proun de tèms escrima
Pér éu; cadun soun tour. Fèron à l’Estouma
Ço que leis oubrié de Genèvo
An fa li a quàuquei jour: si boutèron en grèvo.
Cresien qu’acò si fasié ‘nsin
Quand voulès que lou mau ague pu lèu pres fin,
E, paure d’élei! si troumpèron;
S’en pentèron tròu tard. Falié trempa, trempèron.
L’aigo, se courre pas, engouerjo lei bournèu,
E se vias pas lou fum s’escapa dou tuièu,
Lou bastimen rèsto à sa plaço.
Lei bras venguèron moui coumo un paquet d’estrasso,
Lei Membre, sènso forço e fla,
Cade jour si vesien enfla,
E lou cors sieguè lèu plus rèn, qu’uno carcasso
A manda i chin em’ eis agaço.
En arribant aqui, coumprenguèron lou mau,
Lei Membre, qu’avien fa; sènso peno veguèron
Que l’Estouma, s’a l’èr de rèn faire, es la clau
Que duerbe tout, e si metèron
Mai à l’oubràgi. Pau à pau,
Tout s’arrengè dou mies que si poudié; la plago
En toutei li couiè; còup de tèsto si pago.
N’es ansin deis oubrié, e fau que lou gasan
Li pague lou travai que fan.
Foueço gagna e gaire faire
Sarié sei visto; mai acò fa pas l’afaire;
Se si lèvo la pèu pèr jougne lei dous bout,
E que li arribe pas, acò vau rèn de tout.