Marius Bourrelly - Université de Provence

Aquéu que, tèsto aqui, s’oupielo
De lei teni, perde soun tèm;
La naturo a sei dre, e degun la retèn.
L’aucelet canto, l’aigo courre,
Leis aglan pousson sus lei roure;
Lou naturau, encò dei pacan, dei moussu,
Fa coumo l’òli, que vèn toujour au-dessu.
FABLO XIX
Lou Lien e l’Ase à la casso.
Un jour, lou Lien anavo en casso,
E rescontro sus soun camin
Un briquet d’Ase, qu’èro en trin
De sega l’erbo: — Hòu! la vouiasso!
Li dis lou Lien, que fas ansin,
Toundes la ribo? es panca lasso
Ta lengo, de rascla lou sòu, paure saumin?
Vène emé iéu, se voues; anan cassa, coumpaire!
M’escoundrai, e dou tèms, tu faras lou bramaire;
De ta bello voues de tenor,
Ei bèsti faras pòu e touei dous saren d’or!
Parton d’aqui, s’en van dins la fourèst vesino:
Lou Lien, souto lei frau fa la pichoto esquino,
E l’Ase si mete à brama
Tant que pòu, aquel abrama.
Lou bestiàri, espauri, lando fouero sei cauno,
Sout lei pato dou Lien toumbo, sèmblo uno mauno;
N’en tueguèron tant-e-piei-mai.
Quand n’en a proun, fa teisa l’Ai:
— He bèn! coumo troubas, moun mèstre,
Que mi n’en siéu tira ‘mé vous, lou proumié còup?
Poudias pas mies toumba e poudiéu pas mies li èstre;
A iéu lei joio, pèr fa pòu.