Marius Bourrelly - Université de Provence

FABLO XIV
La Lèbre e lei Granouio.
Uno Lèbre s’èro ajassado
Souto un èuve, la tèsto au sòu;
Leissavo dins lei niéu vanega sa pensado,
E sa pensado èro à la pòu,
Car lei Lèbre soun esfraiado.
Es verai qu’an pas toujour tort;
Lei chin, lei reinard, lei cassaire,
Lei loup, lei pastre soun d’acord
Pér li faire la casso. Emé tant de socor
A l’après, s’avès pòu, poudés gaire mens faire;
Mai es ansin, tau es soun sort,
E va sabié; peréu, en elo
Si repassavo tout acò.
Es pas ‘stounant se sa cervello
Èro en danso dins soun cocò.
— Qu es qu’a pas pòu? disié la Lèbre
Lei vièiei fremo e leis enfant,
S’auson peta lou tron e vien lusi lou lamp,
Li prèn lou tremoulun que li douno la fèbre.
L’ome, quand fa lou fouert a la pòu dins lou sang;
Au soudard li prèn la petoucho
La proumiero fes que bouto dins soun fusiéu,
Pèr s’ana batre, uno cartoucho,
E lou paure es pu mouert que viéu.
Un ventoulet si desreviho,
E fa boulega lei pampas,
La Lèbre dreisso leis auriho
E boundo fouero de soun jas
Pèr si sauva dins lei campas.
En passant pròchi d’uno sagno,
De Granouio èron au soulèu,
Sus lei jounc estendudo, e secavon la pèu;
Auson de brut, la pòu lei gagno,
E dins lou ragas sauton lèu.