Marius Bourrelly - Université de Provence

Faguèron de rataioun
Que semblavo uno escoumesso:
Rouiguèron tout, pau vo proun.
Vejon lei caou de boutiho,
E vague-li, de lipa,
De béure leis escouliho
E tout ço qu’an acipa!
Arribavon au champagno,
Éron ficous dou vin-cue;
Lei boustre! avien pas la cagno
Pèr li chaucha de bescue.
Quouro auson de bru, bagasso!
Touei dous deserton lou camp:
Dins un vira d’uei, la plaço
Es neto coumo la man.
Éro rèn qu’un escaufèstre
Bouen pèr li douna l’esfrai
Dei varlet, o bèn dei mèstre,
E lèu s’apountèlon mai.
Coumo fasien la chaucheto,
Tout en lipejant lei got,
Derin-din, la campaneto...
E lèu, prènon mai lou trot.
Qu’èro? Uno autro fausso alerto.
Li passo, lou sang bouiènt,
E sus la taulo cuberto
Revènon tout d’un tenènt.
La pouerto s’es mai durbido...
Es lou bouen, aqueste còup.
Lei cat n’avien la sentido,
Li van dessus, li fan pòu.
E touei dous fuson de l’èstro.
En arribant à d’avau:
— Oh! la marrido menèstro,
Dis lou fèr. — Vous sias fa mau?
— Nàni! mai, faire ripaio
N’en ai de soubro, moun bèu,
E pèr vouesto fricoutaio
M’avès fa risca la pèu.
S’un cop venès au campèstre
Pèr vous empli lou fassun,