Marius Bourrelly - Université de Provence

FABLO XX
La Discordo.
Antan, lei Dién, pèr uno poumo
Si cerquèron garrouio, e li agué discussien
Ei noueço de Tetis. Oi! s’aguessias vist coumo
Sieguèron lèu en desunien,
Vous sarias cresu d’èstre à Paris, meme à Roumo,
Ei moumen de revoulucien.
Enmandèron alor sus terro,
Pèr s’en destarrassa, la Discordo; autant-lèu
Leis ome si fèron la guerro.
Li mancavo plus qu’aquéu fièu.
Li aguè de tribunau e li fauguè de jùgi,
D’ussié e d’avoucat, emé tout lou secùgi
Dei gént de lèi; un vermenié
De raubo negro, de ratié,
De groupatas e d’esprevié.
Coumo la Malamagno èro qu’uno marriasso,
Cade jour chanjavo de plaço,
Anavo de pertout en li boutant lou fue
E la vesien jamai en-lue.
Leis ome, adounc, que ti faguèron
Dins lei vilo? Li bastissèron
De bèis oustau e de palais
Pèr l’avé toujour à soun biais.
Si pensavon qu’ansin farié pas tant sei freto,
Qu’aurien pas besoun d’estafeto
Pèr li courre a l’après quand voudrien l’aganta
E qu’èro eisa de l’amata.
Mai, lèi de Diéu! la Malamagno
Èro jouvo, avié pas la cagno,
E vouguè pas resta dedin:
Sèmpre anavo pèr orto e batié lei camin.
Mounte la metre e que li faire?
Forço li èro de l’estaca
En quauque endré. Lei Diéu troubèron soun afaire,
A forço, pamens, de cerca.