Marius Bourrelly - Université de Provence

E tout acò, pamens, cerco de v’èstre;
Lou bouen mestié qu’es aquéu d’èsse mèstre!
Emé lou tèms va poudès deveni;
Mai quand li sias, coumo cadun gangasso
Pèr vous toumba, si metre à vouesto plaço!
De li èstre, es rèn; es de si li teni.
FABLO VII
Lou Muou si vantant de sa Raço.
Lou Muou d’un evescat èro fièr de sa plaço;
Si vantavo toujour de soun enciano raço:
Sa maire avié servi enco d’un vièi segnour,
E touto sa famiho èro de gènt de court.
Tiravo vanita d’acò, s’en fasié glòri,
Soun noum, en letro d’or èro escri dins l’istòri;
Toutei leis àutrei Muou èron de Muou de trin,
Li avié jamai agu, cò d’éu, de Muou ansin.
Pecaire! si fè vièi e venguè ratassouiro;
Lou rasset tròu bagna li dounavo la fouiro;
Dins sa grùpi, civado, esparset, mesclo, fen,
Tout sentié lou mousi; avié plus ges de dènt.
Quand l’evesque veguè que si fasié tant rosso,
Que bagnavo lou pèu pèr tira soun carrosso,
Li fè crènto, e subran l’enmandè au moulin
Pèr pourta la farino e manja de reprin.
Acò li rabatè soun caquet, lou viedase!
E li remembrè lèu que soun paire èro un ase.
Quand sias fièr, auturous, avès jamai resoun;
Sabès pas ço que Diéu vous gardo d’eilamount.
Vès, si fau jamai tròu estendre
Sus lei qualita dei parènt
E lou pau que touteis avèn,
Per-ço-qué degun vòu v’entèndre.
Noun fa d’envejous qu dis rèn,
E siegués segur que lei gènt,
Se vous vien pas mounta, vous veiran pas descendre.