Marius Bourrelly - Université de Provence

FABLO IV
Leis Auriho de la Lèbre.
Un bestiàri dei banaru,
Mai d’aquélei que soun daru,
Escreveiè la pèu dou lien, emé sei bano,
Sènso va faire esprès, car lou lien es dei dru,
E s’avié vist la mendro engano
Dins tout acò, d’un còup de dènt
Estripavo lou mau-fasènt
En lou mandant dins leis arcano.
Mai cerco pas tant de resoun,
Lou lien; au brut de la troumpeto,
Emé de poudro d’escampeto,
Fa publica dins lou cantoun
Que toutei lei bèsti prouvido
De bano sus lou su, n’en èron embandido,
E que se partien pas li troubarié lou joun.
Coumo parlavo pas pèr rire,
Doui còup si va féron pas dire.
Cabro, menoun e brau quitèron lou païs
Pèr s’enana luen de sei nis.
Uno Lèbre, en courrènt subre lei roucassiho,
Viravo l’esquino au soulèu,
E veguè pèr lou sòu l’oumbro de seis Auriho
Aloungado davans; e n’avié ‘n bèu parèu.
S’aplantè dins uno vessano
Tout en boufant; si diguè: Ouh!
S’anavon prendre, pèr lou còup,
Mei doues Auriho pèr de bano!. . .
E si sènte veni la pòu.
Rescontro lou grihet; li dis: — Moun cambarado,
Es meis adiéu qu’aro ti fau.
— Mai, mounte vas, ansin? — M’envau
Luen de tu, d’aquesto encountrado:
Vies pas mei bano? e n’ai pas pau.
— De bano! taiso-ti; es d’Auriho, e dei bello!
— Li dies d’Auriho, baganau?
Digo pu-lèu de taravello.