Marius Bourrelly - Université de Provence

Sus lei coulet, de sòuco de plouraire,
De malandrin... Mercuro venguè mai:
— Qu’avès perdu? — Ma destrau. — Tenès, l’ai:
E ve-l’aquito! E lou Diéu li baiavo
Uno aisso en or. Cadun la recatavo.
Degun disié: — Aquelo es pas la miéu!
E la prenien d’uno man gaio e lèsto.
Vesènt acò, Mercuro, noueste Diéu,
N’i n’en mandè de gros còup sus la tèsto.
L’ounesteta sieguè raro en tout tèm;
L’ome, jamai n’en a pouscu revendre,
E se cadun cerco à trouba d’argènt,
Quant n’en vesès que soujon de lou redre?
L’or a de près eis uei dei maufatan,
Deis arpagoun emé deis estrechan,
Mai n’en a ges pèr aquéu qu’es ounèste,
Paure vo noun, fau que toujour va rèste.
Quand lou gagnas en bagnant la camié
Coumo dèu fa tout brave travaiaire,
Siegués n’en fièr; mai feniant, barroulaire,
Destacarien pa’ ‘n ase d’un canié,
Voudrien manja, béure sènso rèn faire.
L’argènt es rare e va sara toujour,
Es pèr acò que si li fa la casso;
Mai li a pamens quaucarèn que despasso
L’or e l’argènt pèr leis ome, es l’ounour.
FABLO II
Lou Pot de terro e lou Pot de fèrri.
Un matin, lou Pot de fèrri
Au Pot de terro diguè:
— Vendras emé iéu, gimèrri?
E l’autre: — Noun, li faguè;
Ai panca la pèu proun duro
Contro tu, pèr mi freta,
La mendro escreveiaduro
Mi farié tròu lèu peta.