Marius Bourrelly - Université de Provence

Aro, s’avès coumprés, entamenen la fablo:
Un Bouscatié, en davalant dou bau,
Long de la draio estraiè sa destrau,
E n’avié pas, lou paure! de dougeno
Pèr trabaia e pèr gagna soun pan,
Aquéu de sa mouié, de seis enfant;
Adounc jujas coumo èro dins la peno.
Pèr fa de boues, emé que lou fara?
Que maujaran lei pichot e la fremo?
De li pensa, toumbo quàuquei lagremo,
E pièi esclato, e vague de ploura:
— O vous, moun Diéu, lou mèstre de la terro,
Crido à la fin, rendés-mi ma destrau!
E Jupitèr, que l’ause de mounte èro
Aperamount, sus d’un niéu, à chivau,
Mando Mercuro. Aquéu vèn adavau
Pèr s’enqueri de l’ome à la preiero.
Lou Bouscatié li conto seis ancoues:
— Vai, ta destrau, dis l’autre, es pas perdado,
N’ai vuno d’or, ve-l’aqui, se la voues.
— Es pas la miéu, èro pas tant coussudo.
— Bèn, prèn aquelo, alor; es en argènt.
— Èro de boues, vous dìsi, e valié rèn.
— S’èro de boues, tè, la tiéu. —Si, qu’es elo:
Vous remerciéu cènt còup; es bèn aquelo,
Èro brecado, e remarcas un pau,
Vaqui la dènt que l’ai fa contro un fau.
— Perqué ‘s ansin, li respouende Mercuro,
Que siés tant brave e tant paure, à la fes,
Ve-leis-aqui, ti lei douni touei tres.
— Mi lei dounas? anara bèn, se duro.
— Es de la part de toun Diéu, Jupitèr!
— Merci, moun Diéu! lou bounur vèn d’en l’èr.
Lei Bouscatié, à-n-aquelo nouvello,
Jalous de vèire uno aisso mai que bello,
Entre lei man de noueste ome, aqui ‘n aut
Perdèron toueis, en camin, sei destrau,
E n’en voulès, alor, de cade caire.