Marius Bourrelly - Université de Provence

Mi parlès plus d’aquélei gènt,
Vous derrabarien pas un grame.
Aro va fau dire ei parènt:
Cadun adugue soun oulame,
S’acabara tout d’un tenènt.
Au nis, mai lou meme escaufèstre:
— Maire, l’avén ausi lou Mèstre,
Deman es pèr de bouen, touei lei parènt vendran
E de-segur meissounaran.
— Lei parènt! o ma bello niado,
Li respouende la Couquihado,
Tau qu’ei parènt si fisara
Jamai garbeiroun dreissara!
Lei parènt es de tiro-l’aufo;
Quand vien que li a rèn à grata
E que lou four pèr d’autre caufo,
De tout segur lei vias rata.
Avié resoun; trei jour passèron,
E meissounaire noun venguèron...
E lou Mèstre de mai veni
Vèire se tout èro feni.
Quand atrovo sei blad dreissant enca la tésto,
Boundo coumo uno sèrp e fa sauta la vèsto;
Escupis lou coudoun qu’avié subre lou couer:
Leis ami, lèi parènt, dis au fiéu, es de pouerc!
Ah! s’èro pèr veni partaja l’eiretàgi,
Coumo touei, degaja, li courririen, au viàgi...
Auto! aganten lou dai, l’oulame, bèu Bouen-Diéu!
E meissounaras emé iéu;
Tambèn fau que vèngue ta maire,
Nous ligara lei garbo; emé lou carretoun
Mouret carrejara pèr fa lei garbeiroun:
Veiras que n’en soubrara gaire;
De degun fau avé besoun.
Pèr lou còup, quand la Couquihado
Va sachè, diguè lèu: — Bèn, aro, meis enfant,
Es tèms de s’alesti pèr prendre sa voulado,
E tre deman matin faudra ficha lou camp.