Marius Bourrelly - Université de Provence

E va mi dire, s’es tant fouert
Coumo lou fès, s’es viéu o mouert
Ço qu’ai aqui: s’es uno bèsti,
Uno pèiro vo ‘n traues de boues!
Mai l’auceloun piéutè; lou prèire dis: — T’arrèsti
A-n-aquéu mot d’aqui; se voues
Ti va vau dire, iéu. Escouto,
As dins la man un passeroun.
Estùrti, se siés fin, va siés pancaro proun:
Dèurriés, coumo leis ai, marcha la tèsto souto.
Laisso tranquile Diéu, que ti demando rèn;
Vai t’espurga, cres-mi, sus de moulin-à-vènt,
Coumo toun paire Doun Quichoto!
Qu fa la plueio e lou bèu tèms,
Es tu? Parlo, galo-bouen-tèms!
Vai coupa la pato à cocoto.
S’as ges de fe, s’as ges de crèi,
Se voues viéure contro la lei
Ti metes au rèng dei bestiàri;
La fe pèr l’ome es necessàri.
Qu dis Impìo dis socors.
La naturo a sei dre e sèmpre lei reclamo:
Lou pan es la vido dou cors,
E la fe, la vido de l’amo.
Au-jour-d’uei li a de gènt ansin
Que si creson de fa lei fin
En renegant touto cresènço;
Diéu leis empacho pas, mai voudrien viéure sènso.
N’en revènon ei tèms encian
Ounte l’ome, coumo lei bèsti
Vivié dins lei boues, sènso viésti,
Mé la pampo de vigno, e maujavo d’aglan
Coumo aquélei moussu qu’engraisson lei pacan.
Pèr élei, la resoun es boutado de caire,
Si creirien de chanja de Diéu coumo de rèi;
Mai sabès pas lou mau que s’es douna, pecaire!
L’ome, pèr arriba de viéure sout la lèi
D’aquéu Diéu e d’aquélei crèi?