Marius Bourrelly - Université de Provence

Que l’un si tire à dia quand l’autre mando iròu,
Coumo lei courdounié en tirant lou lignòu,
Poudès èstre segur que toumbon dins la tousco;
Tout s’en va de cantèu e camino à la fousco.
Empèri, reiauta, Republico... e que mai?
Se voulès èstre fouert, vous separés jamai.
FABLO XIX
L’Ouracle e l’Impìo.
Un jour que lei gigant voulien escala i cèu,
Empeguèron couelo sus couelo,
Ventùri sus Ventour; Jupitér, autant-lèu,
A còup de massacan li fè sourti lei mouelo.
Pu tard, souto Nemrod, la tourre de Babèu
S’aubourè dins leis èr; mai nouéstei sonjo-fèsto,
Que caminavon de cantèu,
Au sòu piquèron touei de tèsto.
Contro lei Diéu, souvènt, s’es dreissa de countèsto,
Mai li fasié ni fre ni caud:
Leis ome soun tròu bas e lei Diéu soun tròu aut
Pèr entamena la batèsto;
Es coumo se batias la mar em’ un bastoun,
Se voulias ensuca un buou à còup de poung.
Un d’aquélei testard que vouelon jamai créire
En rèn, coumo Toumas, sénso touca e vèire,
Avié ni fe, ni religien;
Lou chichet cresié d’èsse un lien.
Ei gènt vouguè prouva que Diéu èro uno idèio,
Un mot fa pèr plesi; anè dins uno glèio,
Segui de fremo emé d’enfant,
En tenènt escoundu un aucèu dins la man.
S’avanço de l’autar, e dis au capelan:
— Mounte si tèn Diéu, voueste Ouracle?
Li vouèli fa faire un miracle,