Marius Bourrelly - Université de Provence

Sènso faire d’esfors e tant prene d’envan:
— Acò-d’aqui, li dis, dèu vous douna la provo
De ço que devendrias, s’avias la desunien
Quouro debanarai; que siegue pas questien
De vous dessepara, n’en avès fa l’esprovo,
Es aquito dedins ount la forço si trovo...
Lou vièi noun si lassè, fin-qu’au radié moumen,
De li teni bèn aut aquéu resounamen:
— Vivés toujour en pas e coumo de bouen fraire.
Leis enfant proumetien; mai entre dire e faire
Li a ‘nca foueço camin, e se proumetre es un,
Teni, coumo si dis, es un autre. Cadun
En despart, quand lou Viei li fasié la mouralo,
Disié coumo éu. La mouert li mando soun còup d’alo;
Au bout de quàuquei jour lou brave ome moure,
En leissant foueço bèn, e d’afaire embuiado.
Aqui, lou tribunau lèu-lèu si l’amourrè.
D’ussié, de proucurour, uno churmo largado
Coumo de groupatas toumbè d’uno voulado,
E cadun coumencé d’aganta sa becado.
Tout acò prenguè fin; restavo leis enfant,
E faguèron tres part de ço qu’èro enca plan.
Un voulié leis oustau, e lou segound, lei terro,
Lou tresen voulié tout, e vai ti fa lanlèro!
De resoun en resoun venguèron ei proucès,
Èron encaïna, e si faguè de frés;
Li avié plus ges d’enfant, encaro mens de fraire,
Èro de gènt de lèi emé d’ome d’afaire
Que dins un vira d’uei v’escudelèron tout
E dins mens de sièis mes n’en venguèron à bout.
Alor lei tres capoun, lei tres marrìdei mino,
Pensèron à soun paire, au paquet d’aumarino;
Mai coumo èro tròu tard, que li soubravo rèn,
S’avisèron, touei tres; pecaire! èro plus tèm.
Quand lei gouvernamen caminon de boulino,
Es que sabon pas bèn lia soun fais d’aumarino;
Siegue qu siegue, rèi vo Republico, ansin,
Quand soun bèn estaca, degun n’en ves la fin;
Mai se vous separas, que li ague de countèsto,
Se, coumo leis aiet, cadun vòu fa’ sa tèsto,