Marius Bourrelly - Université de Provence

FABLO XII
Tribut manda pèr lei besti à-n-Aleissandre.
Lei dire deis encian nous provon uno cauvo:
Es, que n’èro, autre tèms, coumo n’es au-jour-d’uei,
L’argènt dou paure mounde anavo, sènso pauvo,
Entre lei man dei gros, e passavo pèr uei.
Un jour, s’abrudissè, sus terro,
Qu’un rèi, enfant de Jupitèr,
Lou Dieu asseta dins leis èr
Que tèn dins sei man lou tounerro,
Leissandre, anavo fa parèisse davans d’éu
Lei gènt dou mounde entié, pèr un impos nouvèu,
E sabien deja ço que n’èro.
Acò fa rèn; coumo lei rèi
An de cascavèu dins la tèsto,
Quand vouelon juga de soun rèsto
Fau toujour oubeï, ansin va vòu la lèi.
Aquéu brut lei metè touei sens dessus-dessouto:
E siegue bèsti, siegue gènt,
Diguèron: — Li farian encaro mai l’escouto
Que nous avançarié de rèn,
Quand lou mèstre a parla, li fau pourta d’argènt.
— E se n’i’a plus? dis lou bestiàri;
Avén paga lou dèime e leis impousicien,
Nous soubro plus rèn dins l’armàri.
Acò fa veni coumpassien.
Mai de si plagne avanço gaire,
Paraulo longo fan jour court!
S’as rèn, emprunto; coumo faire?
Acamino-ti vers la court,
La mounino sieguè cargado
De parla ‘u rèi; lou muou, l’ase emé lou chivau,
Lou camèu, qu’es foueço pus aut,
D’après la decisien de touto l’assemblado
S’anavon metre sout lou fai,
E pourta l’impos, d’un pèd gai.