Marius Bourrelly - Université de Provence

Que plesi li a dins lei fourèst,
Mounte si ves jamai degun? Metès de caire
Vouéstei boues; emé iéu, à la vilo venès.
— De vous segui m’en enchau gaire,
Ami mies viéure dins lei champ.
— Es tròu d’ounour pèr lei pacan.
Eiçavau farias meraviho.
Lei gènt de vilo soun coussu;
Nouéstei damo e nouéstei moussu,
Ei cant dou Roussignòu durbirien leis auriho.
— Ma souerre, deis ounour siéu las,
E moun bounur es dins la pas.
Vouéstei moussu e vouéstei damo,
Souto sei viésti fin tròu souvènt an ges d’amo.
Eici cànti pèr iéu, e l’èr n’es encanta;
Ma cansoun embandis au luen la languitudo.
Ei champ avès la liberta,
A la vilo, l’esclavitudo.
Moun brave Roussignòu, aboundes dins moun sen:
En mi parlant ansin iéu tròbi que siés plen
De resoun emé de judìci.
Quouro avés passa lou bèu tèms
Dins lei plesi, la joio, e quàuquei fes lei vìci,
Se vous n’en sias tira gaiard, siau e countènt,
Avès fini voueste servìci,
E fau pas mai ana si metre sout lou bast.
Dins lei champ vous fès ges de bilo,
Li’a de bounur, li a de soulas;
Mi parlés pas de vouéstei vilo,
Mounte si viéu dins lei tracas.
La terro, lou soulèu fan veni lei man rufo;
Manjas pas toujour bouen, mai n’avès lèu resoun:
Vau mies de pan emé de trufo
En plen èr, que d’avé de poulas en presoun.